W bajkach wszystko jest proste. Jest jasno określone dobro i zło. Nie sposób pomylić jednego z drugim. Oprócz zwykłych ludzi są oczywiście także obecni minibogowie, którzy potrafią to, o czym zwykły śmiertelnik może tylko pomarzyć. Chociażby latać, czarować, przemieszczać się błyskawicznie z miejsca na miejsce. Najciekawsze jest czarowanie, czyli tworzenie czegoś z niczego. Można tu wyróżnić dwa podstawowe typy. Do pierwszego należą ci, którzy to po prostu umieją. Drugi składa się z tych, którzy do czarowania potrzebują różdżki. Bez niej mogą tyle, co zwykły śmiertelnik, czyli niewiele. Oprócz tego wspólną dla obu grup cechą jest konieczność wypowiadania właściwych zaklęć. Bez zaklęcia wymachiwanie rękami czy różdżką zda się psu na budę. W zasadzie obok różdżki moc sprawczą ma właściwy dobór słów.

Zapewne równolegle z opowieściami o obdarzonych mocą ludziach zaczęły powstawać opowieści o obdarzonych mocą istotach. Przeważnie człekopodobnych, choć nie zawsze. Kilka tysięcy lat trzeba było czekać na pojawienie się jednego, wszechmogącego boga, który potrafił wszystko to, co wszyscy wcześniejsi razem wzięci. Być może miało to związek z faktem, że bogowie mimo nieziemskiej mądrości i niewiarygodnych możliwości tłukli się między sobą jak zwykli ludzie. Jednego można było przedstawić jako uosobienie mądrości, spokoju i miłości. Niestety, nawet to się nie powiodło, więc powstał wyposażony w nieziemskie moce krwiożerczy twór, karzący śmiercią wszystko, co się jego twórcom zdawało albo obrzydliwe, albo niegodne, albo po prostu złe bez konieczności tłumaczenia dlaczego (Er, pierworodny syn Judy, był w oczach Pana zły, Pan zesłał na niego śmierć). A nawet nie karzącego, lecz zabijającego ot tak, dla draki (W czasie podróży w miejscu noclegu spotkał Pan Mojżesza i chciał go zabić). Przy czym kreatorzy ewidentnie sami nie do końca wierzyli w tę wszechmoc, dlatego powołali do życia nieokreśloną liczbę pomocników wyposażonych w białe skrzydła z ptasich piór, acz niewidzialnych.

Żeby sprawę skomplikować pewnego dnia postanowiono, że bóg, choć jeden, składać się będzie z trzech niezależnych od siebie elementów. Oczywiście takie założenie jeszcze bardziej skomplikowało i tak już skomplikowaną i nierealną narrację. A ponieważ nie da się logicznie wyjaśnić tego fenomenu, więc trzeba poszukać wybiegu. Na przykład tłumacząc, że Trójca Święta stanowi pojęcie, którego nikt nie jest w stanie całkowicie pojąć lub wytłumaczyć. Bóg jest nieskończenie wspanialszy niż my, więc nie powinniśmy starać się go zrozumieć do końca. Biblia naucza, że Bóg istnieje pod trzema postaciami: pod postacią Ojca, Jezusa i Ducha Świętego. Czyli to Biblia naucza, że bóg, choć jest jeden, to potrójny. Jak naucza? W sposób równie niepojęty. Mianowicie Kiedy będziemy badać to zagadnienie, pamiętajmy, że słowo „Trójca” nie występuje w Piśmie Świętym. Czyli Biblia naucza o czymś, czego w niej nie ma. I to jest bardziej niepojęte od potrójności.

Największym jednakowoż fenomenem jest fakt, że te opowieści traktowane są z całą powagą w XXI wieku, wieku telefonów komórkowych, komputerów osobistych i lotów kosmicznych. Nikt nie docieka na przykład jak to możliwe, że jedna część potrójnego boga złożyła sama sobie ofiarę ze swojej drugiej części? Albo w jaki sposób ktoś, kto jest jeden, choćby i potrójny, może zasiadać po prawicy samego siebie? Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion. Zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał. Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego.

Czy w oparciu o te opowieści można tworzyć prawo? Decydować o życiu milionów? Ba, żeby opowieści! Widzimisię samozwańczych sług bożych, którym wydaje się, że ich pan coś chce lub czegoś nie chce. Zgadują wolę bożą na podstawie wiedzy, którą wynieśli ze szkoły podstawowej i średniej, bo potem całe życie poświęcili studiowaniu cudów niewidów. A przecież jeśli Bóg rzeczywiście jest wszechmogący, to nie potrzebuje śmiertelnych, ułomnych, czasem wręcz nie grzeszących intelektem pomagierów, którzy go bardziej kompromitują niż reprezentują.