DywagacjeRozpisywać się nie będę, ale obrazek, na którym widać szczyty wydm, to wydmy ruchome. Wędrujące i zasypujące las. Zbliżają się powoli, a wiatr piskiem sypie po drzewach i w końcu je zasypuje. Wtedy drzewa umierają stojąc (tytuł sztuki). Po jakimś czasie wiatr i piasek pójdą dalej, a z piasku będą sterczały kikuty drzew.
Wszystko do zobaczenia w Słowińskim Parku Narodowym.
a potem jest tak:
Dodam jeszcze fotkę z Wolińskiego Parku Narodowego. I należy samemu sobie odpowiedzieć kto kogo pokonał. Czy las pokonał piasek, czy piasek pokonał las. A może jakiś udział miało tu morze? Może jednak inne siły przyrody, bo Skandynawia wolniutko w skali 100 lat podnosi się, a brzeg po polskiej stronie opada.
Od dawna wiem że przeputałem życie, siedząc na tyłku w jednym miejscu… Znam nieźle Warszawę i…tylko ją. Oczywiście bywam w wielu miejscach, ale ich nie znam. Chętnie bym to wszystko zobaczył i nawet poczyniłem ku temu pewne kroki, ale znowu los nie pozwolił: nie wygrałem w Totka, więc muszę tyrać bez sensu, ale za to w beznadziejnym miasteczku, największej wsi Polski.
W genach mam potrzebę zmieniania miejsc pobytu. Ponieważ mąż jest siedliskowy, czyli przywiązany do jednego miejsca, na poszukiwania wyruszaliśmy podczas urlopów. Dość dobrze znam „moją małą Ojczyznę” czyli Pomorze. Dość dobrze znam i Polskę. Ale do Puszczy Białowieskiej nie dotarłam. Była w planach, ale szlachetne zdrowie utraciło swoją szlachetność 😉
W naturze zmiany przy powtórnym pobycie widać od razu. Drzewa, krzewy urosną, trawy zarosną golizny ziemi. Rzeki stają się jakieś mniejsze (oprócz tych naprawdę dużych).
A i dzieła rąk ludzkich też się zmieniają, bo i tynki nowe, dobudówki, nowe domy, nowe rozwiązania drogowe. Ciągłe zmiany. Najbardziej były widoczne na wschodzie Polski. Tam gdzie podobno największy niedostatek.
p.s. Aby wyrównać sobie kiedyś brak włóczęgostwa, przestawiałam meble w mieszkaniu. Zawsze z wielkim zaskoczeniem męża. Było tak, a stawało się inaczej.Teraz fotela nie mam siły przesunąć to wspominam i obrazki pokazuję. ;-)))