Pani marszałek Elżbieta Witek po wyborze podzieliła się ze społeczeństwem swoimi przemyśleniami i zwróciła uwagę, że kulturę od chamstwa oddziela bardzo cienka linia i na pierwszy rzut oka trudno odróżnić jedno od drugiego. Myślę, że nie można odmówić mi ani patriotyzmu, ani kwalifikacji moralnych. Jestem jedną z was i szanuję każdy mandat. Możemy się spierać, bo się różnimy, ale nie krytykujmy człowieka. Tego uczono mnie od dziecka. Można powiedzieć komuś, że „jesteś chamem” albo można powiedzieć, że „twoje zachowanie było chamskie”. Jest różnica. No jest i to gigantyczna. I właśnie dlatego p. Witek nie można obrazić mimo, że można ją obrazić, ponieważ ona tę różnicę dostrzega! Nie można mnie obrazić — może to zrobić ktoś, na kim mi zależy, komu ufam. Każdy jest ważny i musi być wysłuchany. Róbmy to kulturalnie i w zgodzie z regulaminem. Spierajmy się na racje, a nie na inwektywy. Apelowi tylko przyklasnąć. Problem w tym, że o tym co jest „kulturalne” decydować mają nie przyjęte powszechnie, tworzone przez wieki normy i zasady oraz ci, którzy znają się na rzeczy, lecz ludzie, którzy o tym jak należy postępować pojęcie mają blade lub zgoła żadne.

Minęło kilka miesięcy, p. marszałek okrzepła na stanowisku i wyjaśniła co miała na myśli mówiąc o patriotyzmie i kwalifikacjach moralnych. Ja jestem marszałkiem polskiego parlamentu, jesteśmy wszyscy parlamentarzystami polskimi, wybranymi przez polskich obywateli, w Polsce tworzymy własne prawo. Ciekawe, prawda? A Jaki, Czarnecki, Fotyga, Karski, Jurgiel, Saryusz-Wolski, Kruk, Mazurek,  Szydło, Legutko, Zalewska, Kempa, Brudziński, Rafalska, Bielan, Waszczykowski, Krasnodębski? Oni wszyscy przecież też są parlamentarzystami polskimi, wybranymi przez polskich obywateli, tworzą prawo tyle, że paneuropejskie. Dla kogóż, ach dla kogóż to prawo tworzą? Dla Niemców, Francuzów, Włochów, Bułgarów, ale nie Polaków? Jednakowoż p. marszałek zaskoczona jest niezmiernie z innego powodu. Jestem niezmiernie zaskoczona, że nie potrafimy w polskim parlamencie spierać się między sobą o nasze polskie prawo. Nie wiadomo czy to pluralis maiestatis czy uderzenie się tym razem we własne piersi. Wiadomo natomiast z całą pewnością, bo jest to oczywista oczywistość, że nasze polskie prawo nie ma żadnej sprzeczności z prawem Unii Europejskiej. Takie rzeczy po prostu się wie i nie ma tu najmniejszego znaczenia głos ekspertów twierdzących coś przeciwnego, ani nawet samej Unii.

Skoro wszystko, co jest w Polsce uchwalane, jest zgodne z prawem unijnym i polską Konstytucją, to Unia Europejska winna przestać ingerować w wewnętrzne sprawy Polski i zacząć ingerować w wewnętrzne sprawy Francji, bo tam nie dzieje się najlepiej. Nie słyszałam na przykład — dzieli się laryngologicznym problemem p. marszałek — żeby Komisja Europejska albo Wenecka zainteresowała się tym, co się dzieje we Francji od kilku tygodni. Tam się bije ludzi na ulicach, tam nikt nie pracuje, tam są strajki, co tam się dzieje? Prezydent Macron ma duży problem, ma naprawdę duży problem i myślę, że lepiej by było, gdyby każdy z nas zajął się naszymi wewnętrznymi sprawami. To oczywiste nawet dla głąba kapuścianego, że problemy Macrona, który ma naprawdę duży problem, są naszymi wewnętrznymi sprawami, którymi powinniśmy się zajmować. W tej sytuacji należy dziękować Bogu, że nasza chata z kraja, niedaleko są nasi sprawdzeni sojusznicy Rosjanie, a my nie mamy żadnych problemów, ani dużych, ani małych. Jednak słuchając posła Jacha można mieć wątpliwości.

Poseł Jach rozmawiając z dziennikarką na temat Banasia prawdopodobnie zdradził tajemnicę państwową. Na pytanie czy Powinna w sprawie Banasia powstać komisja śledcza? odparł, że gdyby takimi sprawami miała się za każdym razem zajmować komisja śledcza to nie wiem, trzeba by było chyba kilka albo kilkanaście tysięcy, proszę panią, posłów żeby… Czyli spraw kalibru Banasia jest zatrzęsienie. To  tłumaczy pośpiech przy przepychaniu zgodnego z prawem unijnym polskiego prawa, którego celem jest zadbanie o to, by ewentualne wyroki w tych wszystkich sprawach były sprawiedliwe. A to mogą zagwarantować tylko powołani zgodnie z Konstytucją oraz polskim, a co za tym idzie także unijnym prawem polscy sędziowie. Trzeba tylko zadbać o to, by nikt nie podważaj ich statusu.

Co zrobi Unia? To co zawsze. Poczeka, jak to uczyniła w sprawie Puszczy Białowieskiej. Gdy połowę wycięto, spustoszenia były nieodwracalne, wreszcie wkroczyła. Teraz też spokojnie czeka, aż władza zdemoluje wymiar sprawiedliwości, pozbędzie się wszystkich niezależnych, prawych sędziów i wtedy być może kiwnie wreszcie palcem. Na razie jest na etapie wysyłania listów, które nie robią na nikim żadnego wrażenia. Władza, która lekceważy opinię Komisji Weneckiej, wyroki TSUE, wyroki sądowe, orzeczenia własnego Trybunału Konstytucyjnego nagle przejmie się jakimś listem jakiejś komisarz? Mini ster sprawiedliwości już zapowiedział, że Spytam ją, czy ona wie, jak powoływani są sędziowie w jej kraju. Czy ona wie, że w Czechach nie ma rady sądownictwa; czy ona wie, że w Czechach to minister sprawiedliwości przekazuje wniosek o powołanie sędziego — a nie rada sądownictwa, jak w Polsce — zatwierdzony wcześniej przez rząd czeski. Min ster ani myśli pytać p. komisarz o sędziego, który ukradł wiertarkę, ale to nie oznacza, że wcale nie myśli, czemu daje wyraz: Myślę, że kto jak kto, ale obywatelka Czech, która (…) ma wiedzę na temat historii swojego kraju, będzie mogła zadać sobie pytania, które przyniosą też dla niej pewną cenną wiedzę i refleksję, co do jakości mandatu i źródła posiadania władzy sądowniczej w Rzeczpospolitej, wolnym państwie — co do sędziów, którzy byli powoływani przez komunistyczne organa władzy, i co do sędziów, którzy są powoływani przez radę sądownictwa. P. Jourová nie powinna dociekać kto według ministra powinien w takim razie powoływać sędziów skoro zgodnie z obowiązującym wówczas prawem była to prerogatywa komunistycznych organów, ponieważ odpowiedź jest oczywista — prezydent Andrzej Duda. Tak czy owak potrzebne to p. komisarz było? Teraz będzie musiała tłumaczyć polskiemu ministrowi, a on i tak nie uwierzy w ani jedno jej słowo, ponieważ zawsze wie lepiej.

Nastrój p. Jourovej postanowił poprawić p. marszałek Senatu wysyłając utrzymany w żartobliwym tonie list, w którym powołuje się na Andrzeja Frycza-Modrzewskiego i chciałby zapewnić, że choćby i klęła w rozpaczy, Senat to wszystko rozpatrzy.

W imieniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej chciałbym zapewnić, że Senat należycie rozważy wszelkie projekty aktów prawnych, które mogą zagrozić rządom prawa w Polsce i polskim sądownictwie, uwzględniając sugestie zawarte w pani liście.

Co oznacza „należycie rozważy” można prześledzić na przykładzie ustawy budżetowej, która zakłada podwyżkę akcyzy na alkohol i papierosy od nowego roku, czyli niemal z dnia na dzień. Senat nie szczędząc sił, w pocie czoła wszystko należycie rozważył i doszedł do wniosku, że podwyżka wprowadzana w takim tempie i w tej wysokości doprowadzi do rozkwitu szarej strefy i przemytu więc jest nieuzasadniona. Sejm w czasie krótszym niż minuta poprawki Senatu posłał do kosza. Dlatego marszałek ostrzegł p. Jourovą, żeby nie miała złudzeń, ponieważ

zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej Senat ma 30 dni na przyjęcie poprawek, a jeśli nie dokona tego w tym terminie, projekt ustawy zostanie uznany za przyjęty w brzmieniu uchwalonym przez Sejm.

Czy trzeba lepszego dowodu, że Senat jest instytucją potrzebną jak dziura w moście, a celem jego powołania było zapewnienie synekur większej liczbie towarzyszy? Bez Senatu ustawa może być uchwalona w jeden dzień, z Senatem w 30 dni. Warto rokrocznie płacić miliony na utrzymywanie i obsługę tego tworu tylko po to, by opóźnić wejście w życie uchwalonych w sejmie uregulowań o miesiąc?

Swoją drogą chichotem historii jest to, że Polacy znowu rządzą się tak sprawnie i suwerennie jak przed rozbiorami. I znowu cała nadzieja w obcych, którzy jednak tym razem nie powinni wkraczać zbrojnie, lecz rozwiązać problemy administracyjnymi względnie ekonomicznymi metodami, ustrzec dzielny naród przed katastrofą, wyciągnąć z bagna, w które sam lezie.