Sztuczna inteligencja jednych przeraża, innych nie. Jedni uważają, że stanowi zagrożenie, inni wręcz przeciwnie. Śledząc materiały na poczytnych portalach trudno oprzeć się wrażeniu, że jeśli jedni mają fiksum-dyrdum na punkcie Tuska, to drudzy uznali, że dobrym pomysłem będzie szydzenie ze sztucznej inteligencji. Karolina Słowik omawiając zadania maturalne uznała, że matura to doskonała okazja do ponabijania się z niej.

Roman Prus napisał „Lalkę”, a Maria Antonina jest jedną z głównych bohaterek. Takie bzdury wyrzucił z siebie ChatGPT, gdy dłużej porozmawiałam z nim o maturze z polskiego. Z pewnością jeszcze w tym roku matury za zdających nie napisze. Sami musieli zmierzyć się z egzaminem pisemnym na poziomie podstawowym. Jak im poszło?

Autorka żeby nie psuć zabawy profilaktycznie nie wspomniała z której wersji czata korzystała. Szkoda, bo każdy może sprawdzić czy to prawda zadając czatowi (w wersji 3.5 darmowemu, dużo mądrzejsza wersja 4 jest na razie płatna) te same pytania.

Kto napisał „Lalkę”?

„Lalkę” napisał Bolesław Prus. Jest to powieść realistyczna, wydana w 1890 roku. Opowiada ona historię Stanisława Wokulskiego, człowieka pochodzącego z ubogiej rodziny, który dzięki swojej pracy i zręczności w interesach staje się zamożnym kupcem. Powieść ta uznawana jest za jedno z największych osiągnięć polskiej literatury XIX wieku i arcydzieło literatury realistycznej.

Nie Roman lecz Bolesław napisał „Lalkę”. Drugi temat maturalny dla techników brzmiał tak:

Czy nieprzyjemne prawdy są lepsze od przyjemnych złudzeń? Rozważ problem i uzasadnij swoje zdanie, odwołując się do podanych fragmentów „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego oraz do wybranych tekstów kultury.

Chat GPT tak sobie z nim poradził:

Problem, czy nieprzyjemne prawdy są lepsze od przyjemnych złudzeń, jest jednym z podstawowych pytań filozoficznych dotyczących stosunku człowieka do rzeczywistości. Odpowiedź na to pytanie zależy od wielu czynników, takich jak osobiste przekonania, światopogląd czy kontekst społeczny, w którym jednostka się znajduje. W kontekście literackim i kulturowym, wiele dzieł artystycznych podejmuje właśnie ten temat, ukazując różne sposoby myślenia na temat tego, co jest lepsze – przyjemne złudzenia czy bolesne prawdy.

Przykładem literackim, który ukazuje, że nieprzyjemne prawdy są czasem lepsze od przyjemnych złudzeń, jest powieść „Przedwiośnie” Stefana Żeromskiego. Główny bohater, Cezary Baryka, doświadcza trudnych sytuacji, które zmuszają go do zmierzenia się z rzeczywistością, a nie z idealnym obrazem, którym chciałby ją widzieć. W swoim konflikcie między marzeniami a rzeczywistością, Baryka zaczyna widzieć świat w sposób bardziej realistyczny i pragmatyczny, co prowadzi do jego dojrzałości.

Przykładami z kultury, które również potwierdzają, że nieprzyjemne prawdy są lepsze od przyjemnych złudzeń, są filmy takie jak „Spotlight” czy „Erin Brockovich”. „Spotlight” opowiada o dziennikarzach z Boston Globe, którzy odkrywają ogromny skandal związany z pedofilią w Kościele katolickim. Mimo że prawda, którą odkrywają, jest bolesna i wstrząsająca, ich determinacja i upór w badaniu sprawy pozwala na jej ujawnienie i wywołanie zmian w systemie.

Podobnie w filmie „Erin Brockovich” główna bohaterka, samotna matka z małym dzieckiem, podejmuje walkę z korporacją, która zatruwała wodę w Kalifornii. Mimo że walka ta jest trudna i pełna przeszkód, to jej zdeterminowanie i poświęcenie prowadzą do uzyskania sprawiedliwości i odszkodowania dla poszkodowanych.

W obu filmach, bohaterowie muszą zmierzyć się z nieprzyjemną prawdą i walką z potężnymi przeciwnikami, ale ich determinacja i odwaga prowadzą do pozytywnych zmian w rzeczywistości. Pokazują, że czasem musimy stawić czoła trudnej prawdzie, aby zmienić naszą rzeczywistość na lepsze.

Moim zdaniem, nieprzyjemne prawdy są w końcu lepsze od przyjemnych złudzeń. Przyjemne złudzenia mogą na początku sprawiać, że czujemy się dobrze, ale w dłuższej perspektywie prowadzą do iluzji i dezorientacji. Przykładem może być sytuacja, gdy jednostka nieświadomie ignoruje problemy, zamiast stawić czoła trudnej rzeczywistości i zmierzyć się z nimi. W dłuższej perspektywie może to prowadzić do złudzenia, że wszystko jest dobrze, podczas gdy w rzeczywistości problemy narastają i będą musiały być rozwiązane.

Z drugiej strony, przyjęcie bolesnej prawdy może być trudne i bolesne, ale jednocześnie pozwala na rozwój i pozytywną zmianę. Taki proces może być długotrwały i wymagać dużo pracy, ale w końcu może przynieść pozytywne efekty. Ostatecznie, każda jednostka musi samodzielnie zadecydować, jak podejść do tego dylematu i jaką drogę wybrać. Wybór ten zależy od wielu czynników, takich jak osobiste doświadczenia, przekonania i wartości.

Nie jestem polonistą, nie jestem w stanie ocenić tego tekstu. Niemniej jednak jak widać nawet czat w wersji dla ubogich poradził sobie i sądzę, że po kilku modyfikacjach tekst zostałby zaliczony. Co ciekawe jeśli zada się mu to samo pytanie drugi raz, odpowiedź nie będzie identyczna. Czy aby wyborcy nie wolą przyjemnego ściemniania od nieprzyjemnej prawdy? Czy właśnie nie dzięki temu populiści dochodzą do władzy?

Z rozpędu zapytałem z głupia frant co to jest: po stawie pływa, kaczka się nazywa? Odpowiedź przeszła najśmielsze oczekiwania:

To zagadka. Odpowiedź brzmi: „Litera K”.

Słysząc zagadkę, wiele osób myśli o jakimś konkretnym obiekcie lub zjawisku, jednak odpowiedź na zagadkę może być zupełnie inna i niekonwencjonalna. W tym przypadku, odpowiedź to litera K, ponieważ w wyrażeniu „kaczka” zaczyna się ona od tej właśnie litery.

Gdy zdziwiony zapytałem: Litera K pływa po stawie? chat odpowiedział:

Faktycznie, odpowiedź, którą podałem jest nieprecyzyjna i nieodpowiednia. Poprawna odpowiedź na tę zagadkę jest po prostu: „Kaczka”. Przepraszam za moje nieporozumienie.

Podobno, czego niestety z przyczyn finansowych nie miałem jak sprawdzić, wersja 4 bije tę na głowę i jest o niebo mądrzejsza. Trzeba ją tylko nauczyć, że w tekstach pisanych dla wolnych, niezależnych mediów zawsze wymienia się obie płcie — Polski i Polacy, maturzystki i maturzyści, dziewczęta i chłopcy, uczennice i uczniowie, towarzyszki i towarzysze, woźne i woźni, obywatelki i obywatele, panie i panowie, ludu pracujący miast i wsi itd., itp., etc…