DywagacjeJeśli chodzi o ilość wszelkiego rodzaju rzeczników Polska zajmuje czołowe miejsce na świecie. Mowa oczywiście o rzecznikach praw wszelakich. W państwie, gdzie prawo po prostu jest klarowne i przestrzegane rzecznika nie potrzeba. My mamy Rzecznika Praw Obywatelskich, który zajmuje się prawami obywatelskimi. Prawa obywatelskie obywateli kończą się w momencie, gdy zachorują. Wtedy stają się pacjentami, a ich prawami zajmuje się Rzecznik Praw Pacjenta. Oczywiście prawa obywatelskie nie dotyczą także dzieci. Bo co to taki brzdąc za obywatel? Dlatego ich prawami zajmuje się Rzecznik Praw Dziecka. Gdy brzdąc podrośnie, zda maturę i zacznie studiować, opiekę nad nim roztoczy Rzecznik Praw Studenta. A gdy obywatel, student, pacjent lub dzieciak uda się do sklepu lub choćby tylko do apteki, nad jego problemami pochyli się z troską Rzecznik Konsumenta. Bowiem konsument, zwłaszcza konsument muzyki, filmów i programów komputerowych, w odróżnieniu od pozostałych nie ma żadnych praw.
Ponieważ troski nigdy dość jest jeszcze stanowisko pełnomocnika rządu do spraw równego traktowania. Oczywiscie nie chodzi o to, by traktować tak samo chore dziecko Kowalskiego i chore dziecko posła, premiera czy innej szychy. Chodzi bowiem o równe, a nie takie samo traktowanie. A jeszcze niedawno — mimo całej masy rzeczników i pełnomocników — byli w Polsce wykluczeni. Okazało się jednak i dość szybko, że wykluczony był tylko jeden, Bartosz Arłukowicz z SLD, więc jak tylko wstąpił do PO stanowisko pełnomocnika do spraw wykluczonych zostało zlikwidowane. Bo nikt go z PO wykluczać nie zamierza. Poza tym mamy…ª Warto zwrócić uwagę na Pełnomocnika Rządu do Spraw Programu dla Odry – 2006. Ponieważ mamy rok 2013 to ewidentnie kamuflaż dla tajnego Pełnomocnika Rządu do Spraw Podróży w Czasie.
W ostatnim okresie miała miejsce tragedia. Otóż placówki służby zdrowia solidarnie odmawiały udzielenia pomocy choremu dziecku. Dziecko zmarło. Nie pierwszy to niestety przypadek. Ale pierwszy zabrał głos najbardziej kompetentny z rzeczników, czyli Rzecznik Praw Pacjenta. Pani, bo Rzecznikiem jest kobieta, Rzecznik wszczęła postępowanie wyjaśniające w sprawie śmierci. I nie czekając na wyniki oświadczyła autorytatywnie, że zawinił człowiek a nie system. Niestety, pani Rzecznik ma rację. System bowiem zadziałał prawidłowo — zaoszczędził na być może długotrwałym i kosztownym leczeniu. Ponieważ ten system ma za zadanie minimalizowanie kosztów. Dlatego pacjentów albo w ogóle się lekceważy, ale przegania od Annasza do Kajfasza. Jeśli w trakcie peregrynacji nie wyzdrowieją, lub nie zrezygnują, to w końcu gdzieś zostaną przyjęci. Mogą też zapłacić i… trafić na tego samego lekarza, tym razem kłaniającego się do podłogi i nieprzyzwoicie uprzejmego, który ich przed chwilą w niezbyt miły sposób odprawił z kwitkiem.
Z tego też powodu na cenzurowanym znalazł się Jerzy Owsiak. Miał bowiem czelność poczuć rozgoryczenie — w końcu życie poświecił pomocy dzieciom — i zwrócić uwagę na wadliwość systemu, który nie jest w stanie właściwie spożytkować otrzymanych darów. Natychmiast do boju rzucili się właściwi ludzie mediów, by złe wrażenie zatrzeć wskazując Owsiakowi miejsce w szeregu. Ponieważ Jakub Śpiewak przyznał, że kradł, ale wierzy, że uczciwie, więc się nie nadawał, red. Jakub Janiszewski postarał się o innego gościa o właściwych poglądach — dr Magdalenę Dudkiewicz. Wspólnie błyskawicznie doszli do konkluzji, że Owsiak nadużywa swojej pozycji, że nie ma prawa krytykować, tylko grać i zbierać pieniądze na szczytny cel. Innymi słowy do jego obowiązków należy robienie bez szemrania tego, co robił dotąd. Powinien także siedzieć cicho i nie próbować obalać siłą socjalistycznego ustroju służby zdrowia. A już kompletnie niedopuszczalne i karygodne jest straszenie odmową organizowania koncertów. Po prostu grajcie, Owsiak, wicie, i nie pyskujcie! Trzeba w tym miejscu zauważyć, że dr Magdalena Dudkiewicz jest osobą bez wątpienia właściwą i kompetentną, ponieważ — jak sama przyznała — o służbie zdrowia i mechanizmach jej działania nie ma bladego pojęcia.
Sam mini ster Arłukowicz potwierdził, że polowanie z nagonką już się zaczęło. — Uznaję za niedopuszczalną sytuację, w której dziecko, przechodząc przez wielu lekarzy, ginie — uznał minister ubolewając nad tym, że to cios dla systemu: — Taka śmierć jest zawsze porażką systemu, ale w nim ostateczną decyzję na końcu zawsze podejmuje człowiek. Jako że tych słów nie wypowiedział przed lustrem, więc zażartował ponuro — Winni muszą zostać ukarani. Tow. Arłukowicz doskonale wie, co mówi. Dawniej też winny był człowiek, nigdy system. Nawet wtedy gdy każdy był milionerem, a w sklepach nie było nawet octu, to winny był spekulant, kułak, imperialista amerykański, nigdy partia i rząd. Teraz też „podejrzanymi” okażą się lekarze, śledztwo potrwa kilka miesięcy i gdy sprawa przycichnie zostanie umorzone. Bowiem z punktu widzenia systemu odmawiający pomocy zasługują na pochwałę — oszczędzili kosztów. Ponieważ tak naprawdę winne jest dziecko — wszyscy zachowywali się standardowo i zgodnie z procedurami, a ono nie.
Za kilka miesięcy sytuacja się powtórzy. I nawet jak Owsiak już nie zabierze głosu, to i tak się go pouczy, że nie powinien się wywyższać. Bo jak się podjął wyręczać państwo, to ma to robić zawsze. Zaś państwo skupi się na doskonaleniu systemu. Najpilniejszą sprawą jest przepływ informacji uniemożliwiający rozgłaszanie takich złych wiadomości i publiczne roztrząsanie tragedii. Bo — jak mawiają kardiolodzy — co z oczu i uszu, to i z serca.
Uaktualnienie:
Natknąłem się na artykuł w Gazecie. To co obserwuję z zewnątrz potwierdza… Mariusz Dudkiewicz, chirurg.