Powiadają, że pańskie oko konia tuczy. Nie dociekając ile jest prawdy w tej przypowieści jedno jest pewne — żeby osiągnąć sukces trzeba znać się na rzeczy. Niestety, większość wyborców uważa, że nie trzeba, że wystarczą dobre chęci i właściwa przynależność partyjna, zaś kompetencje, umiejętności, doświadczenie są rzeczą wtórną, zbędnym balastem. Doskonałą ilustracją nieprawdziwości tego przekonania jest stadnina koni w Janowie Podlaskim istniejąca od 1817 roku.  Przetrwała zabory, przetrwała okupacje, przetrwała komunę prosperując coraz lepiej. Gdy do władzy doszedł PiS okazało się, że prezes jest niegospodarny i należy zastąpić go gospodarnym. O tym, że był to strzał w dziesiątkę najlepiej świadczą dane finansowe. W roku 2015, za panowania niegospodarnego prezesa, stadnina osiągnęła 3.200.000 zł zysku. W 2016 roku, już pod kontrolą gospodarnego, miała zysku aż… 81.000 zł. Dwustulecie działalności uczciła wychodząc wreszcie na rzec by można prostą — 1 milion 640 tysięcy zł… straty. Serce zaczyna bić raźniej, a ciarki defilują po plecach gdy uświadomić sobie, że pod tak niebywale gospodarnym zarządem znajduje się teraz cały kraj. Niestety, nie od dziś.

Wyobraźmy sobie, że ministerstwo ustala listę towarów, do których będzie dopłacało, a handlowcy konkurując ze sobą starają się wymusić na producentach i hurtowniach jak najkorzystniejsze ceny, bo im taniej kupią, tym więcej zarobią. Czy trudno przewidzieć co się stanie gdy minister przejmie na siebie obowiązek negocjowania cen z producentami? Nietrudno, a wręcz bardzo łatwo. Dlatego nie jest zaskoczeniem ani nieznany nigdzie indziej „odwrócony łańcuch dystrybucji”, ani to, że (więcej w „Fakcie”)

Z projektu styczniowej listy leków refundowanych ujawnionego 12 grudnia 2018 r. wypadają specyfiki produkowane przez firmę Adamed. Dzień później kierownictwo resortu jedzie na wyjazdową naradę do eleganckiego, 4-gwiazdkowego hotelu pod Warszawą należącego do… właścicieli Adamedu! W kolejnym projekcie listy leki firmy już były refundowane.

Przed powieszeniem psów na PiS-ie należy przypomnieć sobie kto ten korupcjogenny system przygotował i wdrożył. Najpierw o konsekwencjach. Otóż

proponowane zmiany są próbą odgórnego sterowania rynkiem, które może spowodować drastyczny spadek liczby aptek i zablokowanie powstawania konkurencji na okres wielu lat. Czy ministerstwo zdaje sobie sprawę, że próba nadmiernego ograniczenia przez państwo mechanizmów wolnorynkowych może mieć negatywne skutki dla konsumentów?

W tak dramatycznym tonie wypowiadał się członek SLD Bartosz Arłukowicz na posiedzeniu sejmu 17 marca 2011 roku o wysmażonym przez koalicję PO PSL projekcie ustawy refundacyjnej. Niecałe dwa miesiące później Donald Tusk utworzył stanowisko pełnomocnika premiera ds. przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu i powołał na nie tow. Arłukowicza. Już jako członek PO

Minister zdrowia Bartosz Arłukowicz powiedział podczas posiedzenia sejmowej komisji zdrowia, że jego resort będzie zdeterminowany we wprowadzaniu w życie ustawy refundacyjnej. Zaznaczył jednak, że pacjenci nie powinni czuć się zagrożeni.

Dzięki niezłomnej postawie ekczłonka SLD, ekspełnomocnika do spraw i eksministra zdrowia dziś (więcej w „Fakcie”)

Minister Łukasz Szumowski (47 l.) koresponduje ze współpracownikami w sprawie kosztujących grube miliony złotych decyzji refundacyjnych za pomocą… prywatnego mejla na niechronionej skrzynce. W opisanej przez Fakt korespondencji, urzędnicy podają szczegółowe informacje dotyczące wniosków składanych przez koncerny farmaceutyczne, propozycje zmian w zakresie programów lekowych, a także cen za dany lek. Resort nie widzi w tym nic zdrożnego.

Dlatego warto zachować w pamięci zasługi ludzi zasłużonych, zwłaszcza w sytuacji gdy od czci i wiary odsądza się radnego Kałużę, który przecież poszedł tylko w ślady ludzi wielkich, by wspomnieć Arłukowicza, Sikorskiego, Gilowską, radnego Grudzińskiego, Jakiego, i innych*. Nie należy także zapominać, że człowiek, któremu zawdzięczamy to bagno, dziś krytykuje PiS równie żarliwie, jak wtedy krytykował ustawę refundacyjną. W tej sytuacji niezrozumiała jest bezczynność premiera Morawieckiego, który dotąd nie przywrócił zlikwidowanego przez Tuska kilka miesięcy po utworzeniu stanowiska pełnomocnika premiera ds. przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu.

Mini ster od spraw niebywale zagranicznych Jacek Czaputowicz zamiast pochwalić się sukcesami polskiej dyplomacji, zamiast przedstawić listę Polaków, którzy pełnią ważne i odpowiedzialne funkcje w strukturach europejskich mimo, iż należą do PiS-u, postanowił z Wolfgangiem Schäuble, przewodniczącym Bundestagu, podzielić się spostrzeżeniem, że nie kwestionujemy legitymacji Donalda Tuska, nie uznajemy go jednak za przedstawiciela Polski. W wyborach zgłosiliśmy przecież Jacka Saryusz-Wolskiego**. Na domiar złego choć kandydaturę Tuska zgłosiła Malta, to nie uznaje Tuska za swojego reprezentanta. Byłem niedawno na Malcie — ujawnił mini ster — i spytałem o to premiera Josepha Muscata. Odparł, że nie uznaje Tuska za reprezentanta Malty, a zgłaszając go kierował się ekspertyzą, z której wynikało, że w przypadku reelekcji wysunięcie przez państwo członkowskie nie jest potrzebne. Jest to dziwne, bowiem naszym zdaniem z traktatów jasno wynika, że jedynie państwa mogą wysuwać kandydatów. Chociaż traktaty nie zabraniają zgłoszenia kandydata, który jest obywatelem innego państwa członkowskiego.

Malta nie jest państwem? Polskiego kandydata na stanowisko przewodniczącego Rady Europejskiej poparło 27 państw, z Węgrami na czele, zaś pisowskiego tylko jedno. Dlaczego nawet Węgry poparły Tuska? Bo udzieliły sobie odpowiedzi na pytanie jaką korzyść mogłyby odnieść z popierania kandydata, który zamiast reprezentować wszystkie 28 krajów będzie reprezentował partyjne interesy jednego? Przecież zgodnie z doktryną polskie interesy może reprezentować tylko członek lub sympatyk PiS-u, choćby nawet jego działanie było niekorzystne dla kraju lub wspólnoty. Dlatego Tusk był reprezentantem Niemiec, choć może nieformalnym. Postawienie sprawy na głowie ma daleko idące konsekwencje. Okazało się, wbrew temu co sam Czaputowicz głosił jeszcze niedawno jako ekspert***, że Wybór był legalny, jednak bardzo wątpliwy etycznie. Po raz pierwszy wybrano inną osobę z danego państwa, niż była wskazana przez rząd. Nie przypominam też sobie, by to się kiedykolwiek zdarzyło w jakiejś organizacji międzynarodowej.

Trudno żeby sobie przypominał, skoro nie zdarzyło się nigdy, żeby jakiś kraj dążył do utrącenia własnego faworyta forsując kandydata, który nie ma najmniejszych szans. Otwarte więc pozostaje pytanie w czyim interesie jest, by w strukturach europejskich nie było Polaków?

PS.
Tusk jest Polakiem, choć reprezentuje niemieckie interesy. Czech nie jest Polakiem, a mimo to podczas szczytu na — nomen omen — Malcie reprezentował Polskę. Nawet Czaputowicz nie zgłaszał zastrzeżeń.

* Rozszerzone I Prawo Kalego stanowi, iż sprzedawczykiem i zdrajcą jest zawsze ten, kto opuszcza szeregi, nigdy ten, kto je zasila.
** Trudno wymagać od profesora, by znał zasady polskiej gramatyki i potrafił poprawnie odmieniać nazwiska dwuczłonowe. I tek nie jest źle, Mógł przecież powiedzieć, że zgłosili kandydaturę Saryusz-Wolski.
*** Waszczykowski: wybór Donalda Tuska na szefa Rady Europejskiej został sfałszowany, ponieważ nie dopuszczono do głosowania formalnego i rozpatrzenia polskiej kandydatury. Wybór Tuska został dokonany niezgodnie z procedurami Unii Europejskiej. Kim byli autorzy ekspertyzy? Ekspertyz nie przyjąłem, to nie chciałbym podawać nazwisk autorów. Ale jeden się ujawnił, bo napisał na podstawie ekspertyzy artykuł, to prof. Jacek Czaputowicz.