Władza z upodobaniem wynajduje jakieś obco brzmiące słowa lub zwroty, po czym wszyscy wypowiadający się w jej imieniu powtarzają je do znudzenia. Swego czasu takim słowem-zaklęciem był odmieniany przez wszystkie przypadki „konsensus”. Furorę robiła też „konstruktywna krytyka”. Z kolei gdy w skarbcu pokazało się dno i trzeba było pilnie wycisnąć z obywateli kilka dodatkowych groszy ukuto termin „umowa śmieciowa” i wmówiono pracownikom, że są niebywale skrzywdzeni pracując w oparciu o nią. Nikt oczywiście nie wyjaśnił skąd wziął się tak niesprawiedliwy i poniżający rodzaj umowy i w jaki sposób zyska godność pracownik, któremu państwo zabierze więcej. Zwłaszcza, że umowa jest jasna — ‚wy nam dziś dacie pieniądze, a my wam ich jutro nie oddamy, bo nie mamy. I co nam zrobicie?’

Dziś furorę robią odmieniane przez przypadki słowa „kompromis” i „suwerenność”. Jeśli kompromis polega na tym, że my nie ustąpimy ani na jotę, a wy się na to zgodzicie, to suwerenność rozumiana jest dokładnie tak, jak rozumieli ją komuniści w minionych czasach — jako niczym nieograniczone i niezbywalne prawo władzy do stawiania się ponad prawem. W tym miejscu sięgnijmy do pożółkłych gazet, żeby sobie to i owo przypomnieć i uświadomić. Zwłaszcza nastrój tamtych lat objawiający się tym, że po bez mała półwiecznym przebywaniu w sferze wpływów cywilizacja azjatyckiej chcieliśmy wreszcie odetchnąć pełną piersią, poczuć się nie tylko panami we własnym domu, ale także Europejczykami pełną gębą. W 1994 roku Andrzej Szoszkiewicz pisał*:

Od trzech miesięcy leży w Brukseli oficjalny wniosek Polski o przyjęcie do Unii Europejskiej. Nie wszystko jednak zależy tylko od naszych starań. Także sama Unia potrzebuje sporo czasu, aby się przygotować na przyjęcie nowych członków.

Co z tego wynika? Ano tylko tyle, że to nie Unia chciała przyłączyć się do Polski, ale Polska do Unii. Chciała tak bardzo, że poświęciła sporą część swojej… suwerenności.

Powodzenie integracji państw wschodnioeuropejskich z Unią Europejską wymaga sporego wysiłku przede wszystkim ze strony kandydatów. Do najpilniejszych spraw należy dostosowanie gospodarek i systemów prawnych do postanowień Układu Europejskiego. Dystans ekonomiczny dzielący nas od krajów UE jest i jeszcze długo będzie ogromny. Produkt narodowy brutto w przeliczeniu na jednego mieszkańca w Polsce jest np. dwukrotnie niższy niż w najsłabszych gospodarczo krajach Dwunastki. Nie spełniamy także warunków ekonomicznych ustalonych w traktacie w Maastricht, pozwalających na przystąpienie do Europejskiej Unii Monetarnej (EMU). Według zachodnich obserwatorów, spełnienie tych wymogów (deficyt budżetowy nie wyższy niż 3% PKB, dług publiczny nie przekraczający 60% PKB, inflacja najwyżej o 1,6% większa niż średnia w trzech państwach o najniższej inflacji) jest możliwe tylko w warunkach bardzo szybkiego wzrostu gospodarczego.

W tym miejscu przerwijmy na chwilę lekturę, by odpowiedzieć sobie na pytanie kto najbardziej korzysta na tym, że Polska nie jest w strefie euro? Oczywiście banki zarabiające miliardy na tak zwanym spreadzie. Gdy więc przeciw wspólnej walucie gardłuje przedstawiciel sektora bankowego jest to jak najbardziej zrozumiałe. Gdy jednak przeciw jest klient banku, przedsiębiorca czy rolnik, to nie da się go postrzegać inaczej, niż jak działającego na swoją niekorzyść pożytecznego idiotę. Wróćmy do lektury.

Odpowiedni program działań, dostosowujący polski system prawny do wymagań Układu Europejskiego, został przyjęty przez Radę Ministrów na początku 1993 r. Urzędnicy Biura ds. Integracji Europejskiej zaopiniowali dotychczas ponad 160 aktów prawnych różnej wagi, sprawdzając ich zgodność z prawem europejskim. Opracowywana jest także tzw. Biała Księga obrazująca dystans dzielący polskie prawo od prawa Unii. Stanowi ona materiał wyjściowy do ustaleń dotyczących najpilniejszych zadań legislacyjnych. „Ujednolicenie naszego ustawodawstwa z prawem Unii Europejskiej jest konieczne; bez tego nie będzie możliwe zintegrowanie gospodarek” – powiedział Andrzej Wojciechowski z Biura ds. Integracji Europejskiej.

Byliśmy państwem tak biednym, że Europa musiała nawet ponieść koszty wpisowego.

Centre for Economic Policy Research (CEPR) obliczyła, że przyjęcie Polski, Węgier, Czech i Słowacji kosztować będzie Unię mniej więcej 11 mld ECU [€]. Inne źródła podają sumy w granicach 6-10 mld. Z tego powodu na integrację kolejnych czterech uboższych państw niechętnie patrzy obecna „biedna czwórka” — Hiszpania, Portugalia, Grecja i Irlandia. Kraje te obawiają się, że „ich” subwencje, pochodzące z funduszów strukturalnych i wyrównawczych, przeszłyby częściowo na cztery kraje środkowoeuropejskie. Trudno liczyć na znaczące zwiększenie tych funduszy.

Teraz, dzięki polityce rządu, biedniejsze kraje Unii z nadzieją spoglądają w przyszłość ciesząc się, że pieniądze wreszcie zaczną płynąć do nich zamiast do Polski. Jednak w świetle tych faktów trudno kupić bajkę o suwerenności. Polska zrzekła się części suwerenności na rzecz dobrobytu, europejskiego poziomu życia, przynależności do cywilizacji zachodniej, a Polacy przypieczętowali to w referendum. Zaś obecna władza odmieniając suwerenność przez wszystkie przypadki coraz szybciej wyprowadza kraj z Europy, powołując się przy tym na suwerena, który jest temu przeciwny. Gdy Anglicy dowiedzieli się o tym, postanowili zostać w Unii. Po co mają na własnej skórze przekonywać się jak to jest być na zewnątrz**, skoro mogą dowiedzieć się tego od Polaków? Bowiem w jedności siła! Tyle, że oznacza to ‚razem z innymi’, a nie ‚my jedni kontra reszta świata’.

PS
Polskie władze lekceważą przedstawicieli Unii, pouczają kongresmenów amerykańskich, sugerują, że były prezydent jest szalony, zaś kandydatów do Białego Domu określają mianem dżuma i cholera. Ale o jednym polityku nigdy złego słowa nie powiedzieli. Tym politykiem jest Владимир Владимирович Путин.

* Wprost nr 28, 10 lipca 1994, cena 10.000 zł.
** Jaki jest los tych, którzy sprzeniewierzają się zasadom opisał Mateusz (25:30, Biblia Tysiąclecia): A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz – w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.