Kupiłem sobie orzeszki ziemne pewnej znanej firmy, ponieważ naszła mnie ochota na orzeszki ziemne. Blaszana puszka dawniej wyposażona w równie blaszane zaciskające się wieczko, teraz przykryta plastikowym. Wiadomo, plastik jest bardziej ekologiczny. Mam kilka takich puszek z kawy i orzeszków, bo świetnie nadają się do trzymania przypraw, lepiej niż współczesne fikuśne, plastikowe wynalazki. Dawniej orzeszków było 200 g. Teraz po otwarciu ukazuje się wiele wolnej przestrzeni — masa netto spadła do 140 g. Oczywiście naiwnością byłoby sądzić, że skoro netto, to tyle jest orzeszków. Orzeszków jest 93%. Reszta to olej palmowy, maltodekstryna, sól, substancja żelująca: guma arabska, cukier karmelizowany i ekstrakt z drożdży. Taki jest skład orzeszków o „intensywniejszym smaku”. Zaiste smak miały tak intensywny, że wylądowały w kuble na odpady biodegradowalne. Choć prawdę mówiąc nie ma pewności, czy ten wyrób orzeszkopodobny ulegnie kiedykolwiek biodegradacji. Tak czy owak więcej już produktu tej firmy nie kupię. I wcale nie dlatego, że kilka orzeszków pakowane jest do olbrzymiej puszki. Nawet nie dlatego, że to nie przypomina orzeszków ani koleorem, ani smakiem. Dlatego, że w zakładzie ewidentnie panuje nieporządek, skoro „produkt może zawierać inne orzechy”.

Wywóz śmieci w Polsce, po reformie wprowadzonej przez rząd Tuska, stał się znaczącą pozycją w domowym budżecie. Jeszcze nigdy nie zdarzyło się bowiem, żeby władza, bez znaczenia czy centralna czy lokalna, potrafiła sprawnie świadczyć usługi, radziła sobie i — co najważniejsze — starała się zminimalizować koszty. Po co, skoro nie ma konkurencji, a obywatel zapłacić musi, bo jak nie, to kara? Antyrynkowa „łefołma” sprawiła, że Polska tonie w śmieciach, a rząd PiS-u ma ważniejsze sprawy na głowie niż szukanie rozwiązań. Zresztą pokazał już wielokrotnie, że czego się nie tknie, to spieprzy. Miał zablokować import śmieci do Polski, miał nie dopuścić do pożaru wysypisk, miał…

Nad rzeczką opodal kłaczka

Wywóz śmieci staje się więc coraz droższy. Koszty winduje także niejasny, zagmatwany i nielogiczny system sortowania. Na dodatek władza nie robi nic, aby powstrzymać producentów przed szalonym mnożeniem opakowań. Już jemy, pijemy i wdychamy plastik. I to jest jedyna, wbrew pozorom dobra, wiadomość — egalitaryzm. Nie ma podziału na biednych i bogatych, bo wszyscy oddychają skażonym powietrzem, piją skażoną wodę, jedzą skażoną żywność. Bogatym i politykom wydaje się, że ich problemy codziennego życia nie dotyczą, że skoro stać ich na lepsze jedzenie, klimatyzowane pomieszczenia, lepszą opiekę medyczną, luksusy, to nic im nie grozi. Niestety, w bezmózgiej pogoni za zyskiem sami sobie założyli pętlę na szyję — nawet oni nie są w stanie odfiltrować plastiku z powietrza, wody, żywności. A wezbrane wody czy tajfun poradzą sobie z najlepiej wyposażoną i zabezpieczoną rezydencją.