Od kilku dni PiS, według najbardziej zapalczywych, usiłuje dokonać zamachu stanu. W jaki sposób? Ano w taki sam jak to czyniła PO, czyli wykorzystując przewagę liczebną w sejmie. Z tą różnicą, że wtedy przeciw forsowanym przez koalicję zmianom głosowało 122 posłów PiS-u, a teraz 1 poseł PO.

Trudno rozstrzygnąć, czy to wybiórcze kłopoty z pamięcią, czy hipokryzja. Gazeta prawna, z której teksty znikają szybciej niż lodowce pisała swego czasu:

Trybunał nie może kierować się zaleceniami premiera lub ministra, jedynym kryterium jest obowiązujące prawo i zbadanie zgodności przepisu z ustawą zasadniczą. Wszelkie szantaże i groźby wysuwane pod adresem sędziów godzą w ich niezawisłość, a tym samym w podstawy państwa prawnego, w którym żyjemy.

Tyle teoria. A praktyka? Oddajmy głos prezesowi instytucji, która — jak się właśnie dowiedzieliśmy — nie może kierować się zaleceniami premiera lub ministra: Wczoraj zwróciłem się w sprawie OFE z wnioskiem do Prezesa Rady Ministrów o informację, jakie nieprzewidziane w ustawie budżetowej koszty generowałby negatoryjny wyrok Trybunału Konstytucyjnego. Oczekuję na stanowisko także ustawowych uczestników postępowania, czyli prokuratora generalnego oraz marszałka sejmu. Zgodnie z ustawą mają czas na odpowiedź dwa miesiące.

Jak widać prezesa, który spisał się na watykański medal, nie obowiązuje prawo i badanie zgodności przepisu z ustawą zasadniczą, ale wytyczne premiera. Premiera, co istotne, który nie ma wątpliwości, że skok na kasę emerytów jest zgodny z konstytucją: Rzetelnie analizowaliśmy wątpliwości konstytucyjne, ta ustawa jest zgodna z konstytucją. I — jak się można było spodziewać — jest! Na początku listopada bieżącego roku Trybunał orzekł, że nacjonalizacja bez odszkodowania pieniędzy zgromadzonych w OFE  jest zgodna z konstytucją.

11 lipca 2013 roku prezydent Br. Komorowski skierował do sejmu projekt ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Pierwsze czytanie odbyło się 29 sierpnia 2013, po czym projekt na bez mała dwa lata ugrzązł w Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka oraz Komisji Ustawodawczej. I oto nagle, po przegranej Br. Komorowskiego w I turze wyborów prezydenckich, następuje cudowne przyspieszenie prac. 26 maja 2015 odbywa się drugie czytanie, 27 maja trzecie i ustawa zostaje uchwalona. 21 lipca 2015, na kilka dni przed końcem kadencji, prezydent składa pod nią podpis.

I tak, jak piszą dwaj profesorowie, Jerzy Zajadło i Tomasz Tadeusz Koncewicz, szansa zmiany na lepsze, która pojawiła się wraz z pracami nad prezydenckim projektem nowej ustawy o TK, została zaprzepaszczona 27 maja. W tym dniu Sejm przyjął ustawę, która potwierdziła, że wybór sędziów ma być przedłużeniem bieżącej rozgrywki partyjno-politycznej, a sam TK jest postrzegany przez posłów jako kolejna instytucja do zdobycia.

Dalej dwaj uczeni konstatują, że wysyłanie do TK osób, których jedyną zaletą jest to, że są „swoi”, bez jakiejkolwiek refleksji nad zdolnością wypełnienia mandatu konstytucyjnego, oznacza, że politycy nie rozumieją, po co jest sąd konstytucyjny w demokratycznym państwie prawnym. Nie jest po to, aby ślepo aprobować wybory efemerycznego i nieracjonalnego ustawodawcy, ale aby przez konsekwentną interpretację konstytucji efektywnie chronić prawa konstytucyjne obywateli i stanowić długofalową, wychodzącą poza perspektywę najbliższych wyborów, przeciwwagę dla większościowego ustawodawcy, który w XXI wieku nie może już wszystkiego.

Warto zapoznać się z całością wywodów obu panów profesorów, żeby przekonać się jak obłudne jest teraźniejsze rozdzieranie szat. Pikanterii sprawie dodaje też fakt, że kandydatów na sędziów zgłosiła Platforma, SLD i PSL, a PiS nie. Z wyborem nowych sędziów śpieszono się bardziej niż z łapaniem pcheł. Koalicja monitorująca wybory sędziów TK, w której skład wchodzą: INPRIS, Sekcja Polska Międzynarodowej Komisji Prawników oraz Helsińska Fundacja Praw Człowieka przypominała okoliczności, które towarzyszyły przeprowadzonemu w ogromnym pośpiechu wyborowi pani Lidii Bagińskiej na sędziego TK w 2006 r. Z uwagi na wątpliwości odnośnie tej kandydatury, które pojawiły się  już po jej wyborze, sprawowała ona funkcję sędziego TK zaledwie 6 dni. W oświadczeniu wydanym przez Koalicję czytamy:

Wydawało się, że pośpiech taki już się nie powtórzy. Tymczasem mamy do czynienia z takim harmonogramem wyborów w stosunku do 1/3 składu Trybunału Konstytucyjnego, który de facto uniemożliwia rzetelną dyskusję nad kandydaturami. Termin zgłaszania kandydatów upływa bowiem 29 września 2015 r. Po tym terminie Marszałek Sejmu ogłosi oficjalną listę kandydatów na sędziów TK. Biorąc pod uwagę, iż ostatnie posiedzenie Sejmu zostało zaplanowane w dniach 8-9 października br., wszystko wskazuje na to, że od momentu oficjalnego ogłoszenia nazwisk kandydatów do momentu głosowania przez Sejm ich kandydatur upłynie zaledwie kilka dni.

Oczywiście nie oznacza to, że jeśli jedna partia, mając władzę, łamie prawo i procedury, to druga, zwłaszcza mająca w nazwie zarówno prawo jak i sprawiedliwość też powinna. Chodzi o elementarną uczciwość. PO forsowała swoje pomysły i kpiła z opozycji, a jej miłośnicy powtarzali jak mantrę „wygrajcie wybory to se będziecie robić co wam się żywnie podoba”. No to wygrali. I jak robią co im się podoba, to się to nie podoba.

Tak czy owak, jak by na sprawę nie patrzeć, jedno trzeba powiedzieć otwarcie: to PO zachowała się bezczelnie, arogancko i bezprawnie usiłując działać metodą faktów dokonanych. Forsowała zmiany w najważniejszym, konstytucyjnym organie po przegranych wyborach prezydenckich, w obliczu nadciągającej — co potwierdzały wyniki wszystkich sondaży — klęski w wyborach parlamentarnych. Niewykluczone, że gdyby buta, tupet i besserwisserstwo były mniejsze, to i wynik wyborów byłby inny.

W tej sytuacji należy wyrazić głębokie ubolewanie i żal, że wybitny polski prawnik nie może zostać sędzią Trybunału Konstytucyjnego, ponieważ został już wybrany na prezydenta…