DywagacjeW PRL-u było dobrze. Jedna partia decydowała o wszystkim, a zadaniem pozostałych ugrupowań, jak ZSL, SD itp., było sprawianie wrażenia różnorodności i pluralizmu. Pojęcie opozycji w jednoizbowym parlamencie nie było znane i stosowane. Jeśli partia postanowiła coś uchwalić, to za byli wszyscy lub niemal wszyscy. Nawet zmiany w Konstytucji ustanawiające dozgonną przyjaźń ze Związkiem Radzieckim przyjęto jednogłośnie przy jednym głosie wstrzymującym się. Jak powszechnie wiadomo od tego czasu wiele się zmieniło. Z wyjątkiem mentalności.
W dzisiejszym sejmie zasiadają różne partie, a możliwości są tylko dwie — można być ‚za’ lub ‚przeciw’. Teoretycznie parlament jest po to, żeby bez oglądania się na przynależność partyjną wypracowywać najlepsze rozwiązania, tworzyć najlepsze prawo. Wszak posłowie to reprezentanci całego bez mała czterdziestomilionowego narodu, a nie liczących po kilkanaście tysięcy członków poszczególnych partii. Jednak od samego początku zadbano o to, by obie izby parlamentu służyły interesom partii właśnie, by łatwiej się rządziło, stawiało na swoim. Cel osiągnięto za pomocą ordynacji wyborczej, którą skrojono tak, by nie tyle odzwierciedlała preferencje wyborców*, ile preferowała duże partie i eliminowała małe. Po to by parlament, czyli miejsce, gdzie w burzliwej dyskusji i sporach wykuwa się prawo, sprowadzić do roli bezmyślnej maszynki do realizowania wytycznych kierownictwa. Aby nikomu nie przyszło do głowy tego kwestionować, próbować wpuścić do sejmu pełną reprezentację społeczeństwa, sposób liczenia głosów zapisano w Konstytucji. Ale nawet i to było dla politruków za mało, więc wprowadzili progi wyborcze.
W ten sposób niezauważalnie przekształcono demokrację parlamentarną w farsę. Liderzy partyjni stali się de facto właścicielami swoich ugrupowań, zaś parlament traktują w kategoriach zdobyczy wojennej. Takie podejście nasiliło się w momencie, gdy system wyborczy nareszcie zadziałał jak należy i około 40% głosów wyborców przełożyło się na całe 50% z okładem mandatów w sejmie, podczas gdy ponad 50% głosów oddanych na inne ugrupowania dało w sumie niewiele ponad 40% mandatów. Oczywiście te dane nie zmienią zdania osób, które z uporem szaleńca powtarzają, że jednomandatowe okręgi wyborcze także preferują wielkie ugrupowania, choć wybory do senatu pokazują, że owszem, ale tylko dlatego, że wybór jest niewielki, a wyborcy głosują nie tyle na partie ile na nazwiska. Gdy się takowe ma, gdy się jest kimś to się wchodzi nawet bez poparcia wielkich ugrupowań. Przykładów jest niewiele, bo i ludzi z nazwiskami nie ma wielu, ale jednak są.
Traktowanie parlamentu w kategoriach łupu wojennego sprawia, że politycy uprawiają zawzięcie korupcję polityczną próbując za wszelką cenę zdobyć przewagę. Oczywiście nie dotyczy to opozycji, która rękami i nogami broni się przed przejęciem władzy. Partia rządząca z kolei nie ustaje w wysiłkach, żeby odwrócić niekorzystny dla siebie werdykt suwerena. Adam Bielan mówi o tym bez owijania w bawełnę: Jestem przekonany, że ta opozycyjna większość szybko się wykruszy. Znam dobrze wielu z tych ludzi i myślę, że opozycja nie może być pewna tych 51 głosów. W opinii Bielana i nie tylko jego wyborcy wybrali ludzi bez kręgosłupa, bezideowych łotrów, pozbawionych honoru. Ludzi, którzy dla własnych korzyści, za kilka złotych srebrników lub stanowisko zrobią wszystko.
Człowiek to chodząca wątpliwość. Nawet kupując buty nie bierze pierwszych z brzegu, lecz przebiera, wybiera, przymierza. Ale gdy jest członkiem partii, to bez wahania, zastanowienia, refleksji zrobi wszystko, co każe kierownictwo. Bez szemranie weźmie ciasne, włoży prawy na lewą nogę, a lewy włoży na głowę. W parlamencie także zagłosuje zgodnie z wytycznymi. Nie będzie zaprzątał sobie głowy dociekaniem, czy to, za czym głosuje ma sens, czy będzie dobrze służyło, ile będzie kosztowało, jakie przyniesie rezultaty. System parlamentarny uległ tak wielkiej degeneracji, że dziś setki podnoszących łapy przyciskaczy guzików można już z powodzeniem zastąpić programem komputerowym. Nikt nawet nie zauważyłby różnicy, a ładnych kilka milionów złotych pozostałoby w budżecie.
Jakie są widoki na przyszłość? Nie ma żadnych dopóki ludzie bez właściwości nie zrozumieją, że wybieranie na swoich przedstawicieli ludzi nie tylko bez właściwości, ale także wiedzy, doświadczenia i ogłady to piękny, choć niebywale bolesny sposób popełniania zbiorowego samobójstwa. Dopóki nie uzmysłowią sobie, że z pustego nie jest w stanie nalać nawet Salomon. Że pokusa, by głosować na durniów może być karą boża za wzgardzenie wykradzionym przez Ewę darem — wiedzą i związanym z nią rozsądkiem. Najpilniej strzeżoną przez Kościół tajemnicą są słowa samego Boga, że człowiek mu dorównał, stał się taki jak On pod każdym względem z wyjątkiem jednego — życia wiecznego. I nie chodzi tu oczywiście o efemerydę, największe kłamstwo współczesnego świata czyli życie po śmierci. Oczywiście wystarczy sięgnąć po Pismo Święte, żeby się tego dowiedzieć, lecz dopóki ciemny lud sam nie dojdzie do wniosku, że już nie warto być ciemnym, dopóty łacno wodzić go za nos będą wszyscy,, z duchownymi i politykami na czele. Ponieważ, jak powiada „Księga przysłów” (5:22,23, BT),
Gdy grzesznym nieprawość owładnie, trzymają go więzy występku. Umrze on z braku nauki, pobłądzi z ogromu głupoty.
Parafrazując prorocze słowa biskupa: sam pobłądzi i jeszcze drugiego człowieka wciągnie, na manowce zwiedzie. A gdy jeszcze ma pełnię władzy…