Józek nie mógł narzekać. Miał doskonale prosperującą firmę, piękną żonę i dwoje dzieci. Niestety, nic nie jest wieczne. Pewnego dnia został sam z dziećmi. Żeby pogodzić opiekę nad nimi z pracą umówił się z pewną panią, że w zamian za mieszkanie, utrzymanie i zaspokajanie innych potrzeb życiowych ona zajmie się domem i opieką nad dziećmi, a on skupi się na pracy. Po 25 latach uznał, że już pomocy nie potrzebuje, ponieważ dzieci są dorosłe, a on poznał kobietę i chce założyć rodzinę.

Franek nie mógł narzekać. Miał doskonale prosperującą firmę, piękną żonę i dwoje dzieci. Ponieważ oboje bardzo się kochali, więc spisali intercyzę. Ona prowadziła dom i opiekowała się dziećmi, a on zajmował się interesami. Nie pozwalał żonie pracować i skąpił na wszystko, nie tylko na jej potrzeby, ale także i dzieci. Po 25 latach pożycia kobieta stwierdziła, że ma serdecznie dość takiego życia i złożyła pozew o rozwód.

Sąd orzekł, że żonie Franka należy się rekompensata za 25 lat świadczenia mężowi nieodpłatnych usług. Franek najprawdopodobniej złoży apelację. Czy naprawdę można uznać, że prowadzenie domu i opieka nad własnymi dziećmi to praca, za którą należy się rekompensata? A może pytanie jest źle postawione? Może należałoby zapytać, czy małżeństwo „zabezpieczone” intercyzą to na pewno małżeństwo, a nie niekorzystny dla jednej strony związek partnerski bez żadnych zobowiązań? Bo raczej na pewno nie jest to wspólnota kochających się ludzi, którzy chcą być razem na dobre i na złe, biorą odpowiedzialność za siebie, wspierają się we wszystkim, dzielą obowiązkami i dochodami.

Nagle, w pierwszej ćwierci XXI wieku odkryto, że to, co dotąd było postrzegane jako naturalna potrzeba człowieka — chęć posiadania rodziny, domu, potomstwa, a także wszelkie starania by wspólne życie układało się jak najlepiej, by było usłane różami, by wspólne gniazdko wyglądało schludnie, by domownicy dobrze się czuli, byli, oprani, nakarmieni i szczęśliwi —

to tzw. niewidzialna praca kobiet. To one zdecydowanie częściej pracują nieformalnie, za darmo, opiekują się dziećmi, osobami z niepełnosprawnościami albo osobami starszymi w rodzinie. Według danych Unii Europejskiej, aż 75 proc. osób sprawujących opiekę nieformalną stanowią kobiety. W UE kobiety średnio poświęcają 22 godziny tygodniowo na opiekę i prace domowe, podczas gdy mężczyźni spędzają na tym tylko dziewięć godzin.

Za „niewidzialną” pracę w domu — sprzątanie, gotowanie, opiekę — kobiety nie tylko nie dostają wynagrodzenia, nie mają też prawa do zwolnienia lekarskiego ani emerytury.

Pora to zmienić. Kobiety samotnie wychowujące swoje dzieci, o które często jak lwice walczyły w sądzie, powinny pobierać pensję przedszkolanki, sprzątaczki, praczki i kucharki, w przypadku mężatek powiększoną o gażę pań do towarzystwa. Najwyższa już bowiem pora skończyć raz na zawsze z wyzyskiem małżeńskim. Niedawno influencerka Ilona Kostecka (@mumandthecity) wyliczyła, ile warta jest praca kobiet w domu. Wyszło jej 7000 zł bez uwzględnienia usług seksualnych. Niestety, nie wspomniała kto miałby tę kwotę płacić. Nie wyjaśniła także jaki jest sens w ogóle zakładać rodzinę, decydować się na dziecko skoro można życie beztrosko spędzać mieszkając w hotelu, piorąc w pralniach i stołując w restauracjach. Zaoszczędzone 7000 zł można przeznaczyć na SPA lub rozrywkę.

Aż prosi się zapytać autorki tego typu wyliczeń, czy jeśli kobieta robi zakupy, to tylko dla partnera i dzieci, dla siebie nie? Jeśli gotuje, to sama nie je tego, co upichci? A pranie? Pierze tylko brudy partnera i tę połowę pościeli na której on śpi? A co ze sprzątaniem mieszkania, w którym mieszka? Odkurza tylko ten kurz, który przypada na niego, a swojego nie? Partner na pewno w domu kompletnie nic nie robi?

Do czego chcą przekonać i kogo autorki takich wyliczeń? Że należy czym prędzej zakończyć związek? Życie w samotności jest pozbawione trosk, bo praca staje się widzialna?