„Projekt ustawy o zmianie ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, ustawy o grobach i cmentarzach wojennych, ustawy o muzeach, ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary oraz ustawy o zakazie propagowania komunizmu lub innego ustroju totalitarnego przez nazwy budowli, obiektów i urządzeń użyteczności publicznej”, druk nr 806:

5) po art. 55 dodaje się art. 55a i art. 55b w brzmieniu:
Art. 55a. 1. Kto publicznie i wbrew faktom przypisuje Narodowi Polskiemu lub Państwu Polskiemu odpowiedzialność lub współodpowiedzialność za popełnione przez III Rzeszę Niemiecką zbrodnie nazistowskie określone w art. 6 Karty Międzynarodowego Trybunału Wojskowego załączonej do Porozumienia międzynarodowego w przedmiocie ścigania i karania głównych przestępców wojennych Osi Europejskiej, podpisanego w Londynie dnia 8 sierpnia 1945 r. (Dz. U. z 1947 r. poz. 367) lub za inne przestępstwa stanowiące zbrodnie przeciwko pokojowi, ludzkości lub zbrodnie wojenne lub w inny sposób rażąco pomniejsza odpowiedzialność rzeczywistych sprawców tych zbrodni, podlega karze grzywny lub karze pozbawienia wolności do lat 3. Wyrok jest podawany do publicznej wiadomości.

Jak ustala się fakty tłumaczy doradca prezydenta Andrzej Zybertowicz: Są pewne standardy badania historycznego, faktograficznego. Ustawa mówi „kto wbrew faktom” a fakty muszą być oparte na źródłach. Mogą być to źródła pisane, mogą być to wiarygodne zeznania świadków. A co do tego czy fakty zostały właściwie ustalone, od tego są historycy.

Klasę naukowca poznać po precyzji wypowiedzi. W przypadku omawianego projektu nic nie budzi jego wątpliwości. Co prawda ustawa nie mówi na jakich źródłach należy opierać fakty i kto jest władny oceniać wiarygodność źródeł, ale to się rozumie samo przez się. Zwłaszcza, że jeśli historycy jeszcze czegoś nie ustalili, to to nie jest faktem i każdy kto twierdzi inaczej podlega karze grzywny lub karze pozbawienia wolności do lat 3. Wyjaśnia to sam Zybertowicz: Dla badacza nie jest niczym bulwersującym, że historię się pisze na nowo gdy przychodzą nowe źródła. Na przykład kiedyś był Lech Wałęsa postrzegany jako bohater, gdy pojawiły się wiarygodne źródła wskazujące na to, że zachowywał się w sposób niegodziwy, musimy zmienić jego wyobrażenie jego miejsca w historii. Logiczne? Logiczne. A każdy, kto zaprzeczy faktom powołując się na nowe źródła, na trzy lata trafi do pudła. Ponieważ właśnie zaprzeczył faktom.

Weźmy przykład Lecha Wałęsy. W roku 1980 i później PZPR przekonywała, że to żaden bohater, ot zwykły obywatel, osoba prywatna. Było to wtedy, gdy Andrzej Zybertowicz ustalał fakty, które Encyklopedia Solidarności opisuje tak:

W 1980 współautor (wraz z Romanem Bäckerem) tekstu programowego Ostatnia szansa PZPR Komisji Konsultacyjno-Porozumiewawczej Podstawowych Organizacji Partyjnych w Toruniu (tzw. struktury poziome PZPR). W 1981 współorganizator Klubu Myśli Politycznej Rzeczywistość.

Gdy Zybertowicz zastanawiał się czy PZPR ma jeszcze jakieś szanse Lech Wałęsa był osobą prywatną. Gdy Zybertowicz doradza prezydentowi Lech Wałęsa jest byłym prezydentem, laureatem Nagrody Nobla, szanowanym i poważanym na całym cywilizowanym świecie. Jedynie w kraju leżącym w środku Europy nadal jest zwykłym obywatelem, prywatną osobą, która zajmuje niewłaściwe miejsce w historii. Jednak nawet gdyby pojawiły się nowe źródła oczyszczające Wałęsę, to będą niewiarygodne i fałszywe. Ma bowiem Zybertowicz rację, że historycy piszą historię, ale problem polega na tym, że prawem zajmują się prawnicy. Prokuratorzy, sędziowie nie tylko nie posiadają niezbędnej wiedzy, ale także nie mają ani możliwości, ani, ani obowiązku badać źródła historyczne i weryfikować je w celu oceny stopnia ich wiarygodności.

Naród dumny, świadomy swej wartości, siły, powagi i potęgi nie ucieka się do wymuszania szacunku i poważania za pomocą prawa. Proponowana ustawa ma ewidentnie za zadanie zapobiec oskarżaniu wbrew faktom Polaków o organizowanie w lasach obchodów urodzin Hitlera, ponieważ wiadomo powszechnie że Polacy nie paradują w nazistowskich mundurach, ponieważ maja swoje. To oznacza, że mieliśmy do czynienia albo z nazistowska partyzantką, albo z V Kolumną.

PS.
Portal politykawsieci.pl opublikował raport w którym analizuje pojawienie się i rozprzestrzenianie niedozwolonego zwrotu „polskie obozy śmierci / zagłady / koncentracyjne”. Z raportu wynika, że Polska poległa na niwie wizerunkowej na całej linii. Symbolem „polskich obozów zagłady” stało się zdjęcie przedstawiające polskich nacjonalistów.

(Foto: AP)

W raporcie czytamy:

Z perspektywy wizerunku Polski jest to moment przełomowy, ponieważ oprócz stanowisk MSZ i tweeta z serwisu poland.pl w Internecie zaczynają dominować z jednej strony ww. „obrazki polskich nazistów poprawiających historię”. Z drugiej strony powoli uruchamia się polska samoobrona.

I dalej:

Pomimo dość sprawnej reakcji polskiej samoobrony to Państwo Izraelskie automatycznie narzuciło komunikację „krytykując” działania rządu Polskiego. Od tego momentu w sieci pozostał „zlepiony” jeden komunikat: „Izrael krytykuje Polskę za próbę zakazu używania nazywa #PolishDeathCamps”. Kilkanaście minut później pojawił się w Internecie komunikat dot. tematu Polski i ukraińskich nacjonalistów.

Od momentu publikacji Reutersa w sieci pojawiło się dość dużo nowych komentarzy dot. tematyki „czy #PolishDeathCamps istniały?” Dodatkowo w mediach społecznościowych pojawiły się grafiki atakujące Polaków.

Można domniemywać, że odpowiedzialność za klęskę wizerunkową ponoszą „wrogowie Polski”, czyli de facto cały świat, a nie polska nieudolna dyplomacja.