Wszyscy znamy bajki o wiejskich głupkach, którzy w ostatecznym rozrachunku okazywali się bardzo mądrzy, sprytni i zaradni. Dzięki swoim niedocenionym talentom ratowali królestwa i zdobywali rękę królewny. Niestety, tak bywa tylko w bajkach. W rzeczywistości, czyli realu, głupek jest głupkiem i kwita. Owszem, czasem zupełnie przepadkiem, uda mu się kogoś wywieść w pole, generalnie jednak to jego wywodzą. Nie tylko nie potrafi wywikłać się z matni, ale często, właśnie przez swoją głupotę, ładuje się w jeszcze większe bagno.

Doskonałym przykładem takiej mizeroty jest mianowany nie wiadomo przez kogo, choć można domyślić się po co, lider opozycji zwanej żartobliwie totalną. Bez wizji, bez charyzmy, ale za to z talentem do rozgrywek personalnych. Zgromadził wokół siebie kilku podobnych sobie, o których mówi się, że spokojnie można w ich obecności okna na oścież otwierać — nie orły, nie odfruną — i wiedzie partię od klęski do porażki. Jest zbyt ograniczony, by otoczyć się specjalistami i przygotować atrakcyjny program, którego PiS nie byłoby w stanie przejąć. Bojąc się utraty poparcia kluczy i mataczy, unika odpowiedzi na niewygodne pytania, zamiast jak na lidera z prawdziwego zdarzenia przystało proponować rozwiązania i trwać przy swoim przekonując do swoich racji.

Schetyna nie znajdzie sprzymierzeńców do realizacji swoich wizji, ponieważ żadnych wizji nie ma. Zamiast konsekwentnie tłumaczyć zagrożenia jakie stwarza władza, przedstawiać alternatywne rozwiązania, skupia się  na rozgrywkach personalnych i proponuje populistyczne rozwiązania, które nie są żadną alternatywą. Utwierdzają go w tym nawet poważni dziennikarze i analitycy przekonując, że Polacy to w większości w zasadzie sprzedajne głupki, którym wystarczy obiecać 500 paciorków, żeby za obiecującym wskoczyli w ogień. Żeby wygrać wybory nie trzeba tworzyć jakiejś programowej alternatywy, bo to wymaga wysiłku umysłowego, a myślenie boli — przekonują. Wystarczy zaprezentować dokładnie taki sam program jak konkurencja tylko bardziej rozbudowany i zawierający nieco większe kwoty do rozdania, żeby wygrać. Należy tylko dopilnować, by został ogłoszony dostatecznie późno, by konkurencja nie zdążyła go zintegrować ze swoim. Nie można wyciągać zbyt pochopnych wniosków z faktu, że ta taktyka nie sprawdziła się już dwukrotnie, ponieważ już starożytni Polacy dostrzegli, że do trzech razy sztuka. Co prawda jeden odszczepieniec twierdził bez sensu i wbrew faktom, że Polak i przed szkodą i po szkodzie głupi, ale kto by go brał poważnie.

Miarą telnetów przywódczych i zdolności personalnych Schetyny było wystawienie przeciw cieszącemu się uznaniem i poparciem śp. prezydentowi Gdańska własnego kandydata, który przepadł z kretesem. Zamiast poprzeć faworyta, który jednak był niezależny i niesterowalny, postawił na chabetę, ale własną. Podobnych decyzji podjął niestety znacznie więcej, czego skutkiem była kolejna porażka.

Przed wyborami do Europarlamentu nasz wielki wiejski mędrek pozbierał do kupy podobnych sobie nieudaczników, po czym rozbił koalicyjną partię przejmując posłów. Teraz sfinalizował dzieło wchłaniając to, co zostało. Gdyby przeciągnął na swoją stronę posłów z któregoś ugrupowania rządzącej zjednoczonej prawicy, jego geniusz można by wychwalać pod niebiosa i opiewać w eposach. Jednak uderzenie we własnego sojusznika można rozważać wyłącznie jako szaleńca dziedzictwo duchowe — jeszcze nie podskoczył, a już upadł na głowę.

Zgromadziwszy razem nieudaczników cieszących się mizernym poparciem, nie potrafi zapanować nad tą zbieraniną. SLD, które samodzielnie nie znaczy nic, korzystając ze słabości lidera stawia twarde, choć absurdalne warunki. Według tygodnika „Wprost” Czarzastemu marzy się 20% pierwszych, drugich i trzecich miejsc na listach koalicyjnych. Oczywiście problem można rozwiązać, spekulacje przeciąć wyłaniając kandydatów w prawyborach lub przyjmując zasadę, że na liście będą umieszczani w kolejności alfabetycznej. To ostatnie rozwiązanie należałoby wspomóc szeroka kampania informacyjną, by wyborcy wiedzieli, że swoich faworytów będą musieli poszukać.

Niestety, kierownictwo Platformy nie jest w stanie wznieść się poza swoje uprzedzenia, lęki i ograniczenia. Alfabetyczny układ kandydatów nie wchodzi w grę, ponieważ czołowi działacze mają nazwiska zaczynające się od dalekich liter alfabetu. Prawybory z kolei mogłyby wykazać, że istnieją kandydaci cieszący się większym poparciem niż wierchuszka partii i co wtedy? Bezczelnie zagrać wyborcom na nosie i lekceważąc wynik plebiscytu na czołowych miejscach umieścić siebie?

Polska stoi przed gigantycznymi wyzwaniami. Nawet najgłupszy wyborca zrozumie, że jak pieniądze przeznaczone na remont przeznaczy się na egzotyczne wczasy, to nie będzie za co remontować. A Polskę czeka pilna przebudowa systemu energetycznego, kuleje służba zdrowia, edukacja, klimat stawia nowe wyzwania zarówno miastom jak i rolnikom. Na dodatek władza co i rusz zalicza wpadki zarówno w kraju, jak i zagranicą. Opozycja i spora część mediów nie potrafi tego wykorzystać i przekonuje, że Polacy oczekują jedynie programów typu 500+, ręcznego sterowania cenami prądu, ulg, zwolnień dopłat i rekompensat.

Poparcie dla opozycji, która jest opozycją malowaną i nie stanowi żadnej alternatywy dla partii rządzącej, bierze się w głównej mierze z braku innego wyjścia. Na powstanie trzeciego bloku, lewicowego, raczej się nie zanosi, ponieważ tam też nie ma przywódcy z wizją i pomysłem. Biedroń pokazał, że potrafi z wielkim rozmachem zadbać o swoje interesy, ale nic poza tym. Jest co prawda mniej tchórzliwy od Schetyny, ale problemy wykraczające poza ciężką dolę środowiska LGBT ewidentnie go przerastają.