Pewien wybitny człowiek, twórca religii chrześcijańskiej, któremu oddawana jest boska cześć, powiedział był swego czasu: Jak możesz mówić swemu bratu: Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku, gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka swego brata. Dziś obłudnika zastąpił hipokryta, a hipokryzja stała się zjawiskiem powszechnym, wręcz normą.

Gdybyż politycy brylujący w mediach dzielili się z swoimi przemyśleniami, przekonaniami czy choćby wiedzą. Ale nie. Oni po to chodzą do mediów by mniej lub bardziej składnie przedstawić co kierownictwo partii sądzi na określony temat. Dlatego jedyne co mówią od siebie i szczerze to (nie licząc inwektyw) „ja panu nie przerywałem” oraz „jak pan doskonale wi”. Tomasz Latos, przewodniczący Sejmowej Komisji Zdrowia przekonuje, że dotąd o lekarzy nikt nie dbał tak dobrze jak chcą mini ster Radziwiłł. My chcemy podnieść wynagrodzenie rezydentów. Przez 6 lat rządów PO nie były one podnoszone. Pan Radziwiłł zaproponował w sumie około 1,5 tys. podwyżek dla wszystkich. Są tacy, którzy wykonują specjalności deficytowe, dla tych osób ma być jeszcze w tym roku dodatkowe 1 200 zł. Dla odróżnienia były mini ster zdrowia uważa, że Minister Radziwiłł zaklina rzeczywistość. Według ministra, kolejek do lekarzy nie ma, wszyscy są zachwyceni siecią szpitali, a wobec ministra uprawiana jest wroga propaganda. Ale tow. Bartosz nie zawsze tak uważał. Pięć lat temu przekonywał: Protest lekarzy to kolejna eskalacja żądań, zmierzająca do całkowitego zniesienia odpowiedzialności .

Telewizja jednego widza emituje kilka programów, w których nie występują politycy, jak to jest powszechnie przyjęte, lecz dziennikarze, goście uzbrojeni w tytuły naukowe oraz panie, czyli kobiety zwane gościniami, słowem ludzie nie związani z polityką, w tym politolodzy. Gdy prowadzący pozostaje w cieniu, zadaje pytania i pozwala mówić zaproszonemu gościowi program jest pasjonujący. Gorzej gdy gość ma niewiele do powiedzenia. Wtedy albo rozmowa jest nudna jak flaki z olejem, albo role odwracają się i gospodarz zaczyna gadać za dwóch, a rola gościa sprowadza się do potakiwania.

Pewnego razu gospodyni programu „Nie ma żartów” zaprosiła redaktora naczelnego pewnego portalu, który nachalną propagandę uprawia już na poziomie tytułów. Oboje zgodnie zaczęli utyskiwać na… propagandę. W obliczu lamentów nie pozostaje nic innego jak ponowić apel sprzed wieków: Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka swego brata. Bo to wstyd, gdy użala się człowiek, który toleruje na przykład tekst opatrzony tytułem: »Depresja polityczna. Nie sposób pogodzić się z taką tragedią, ale samobójca pod Pałacem Kultury wyraził odczucia wielu obywateli«. Nawet czytać nie trzeba, bo wszystko jasne. Albo »W pogoni za opłacalnością zgubiono gdzieś leczenie pacjenta. Państwo abdykowało«. Można wejść by przekonać się, że mimo satyrycznego tytułu nie państwo leczy pacjentów, lecz wciąż lekarze. Tym niemniej nie wiedzieć dlaczego i wbrew tytułowi to nie państwo abdykowało, jeno my:

Mamy za mało lekarzy, a marnujemy ich umiejętności, mamy za dużo szpitali, ale na przebudowę systemu potrzeba pieniędzy, mamy tempo starzenia się społeczeństwa najszybsze w Europie, a potrzeby zdrowotne rosną razem z wiekiem. Bez dodatkowych nakładów z tym problemem się nie uporamy. Polski system ochrony zdrowia jest skrajnie niedofinansowany.

Zaiste, jak podatnicy zrobią ściepę narodową, to lekarze jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki rozmnożą się i nie tylko powstrzymają starzenie się społeczeństwa, ale i potrzeby zdrowotne zaspokoją w trójnasób. Choć przyznać należy, że portal nie idzie na łatwiznę i nie przyznaje, że czarne jest czarne. Wręcz przeciwnie — rzeczywistość określa mianem mitu przekonując na przykład, że monopolistyczny twór, który po uważaniu kontraktuje usługi u jednych, innych z sobie wiadomych powodów pomijając, wycenę procedur medycznych określając na podstawie obserwacji sufitu, nie jest reliktem minionej epoki. Stąd wystarczy sypnąć groszem, żeby Polska przekształciła się w tryskającą zdrowiem krainę ludzi leczonych na najwyższym światowym poziomie, wyleczonych i zdrowych:

Od lat funkcjonuje u nas mit na temat ochrony zdrowia: to dziurawe wiadro, do którego nie należy dolewać, zanim się go nie uszczelni. Z lubością powtarzają to kolejni politycy w kolejnych kadencjach. A już szczególnie ministrowie finansów. Dziś, za sprawą protestu rezydentów znowu głośno się mówi o finansach systemu zdrowia i znowu politycy przypominają, że przecież pieniędzy przybywa.

Bezkompromisowe rozprawianie się z mitami portal rozpoczął od programu 500+, który — co oczywiste — przyczyni się do wzrostu liczby lekarzy i nie zrujnuje finansów publicznych. Podobnie postąpił z mitem, zgodnie z którym oparcie systemu emerytalnego o filar kapitałowy zapewni emerytom zabezpieczenie na starość, skoro wiadomo, że tylko piramida finansowa gwarantuje wypasione emerytury. Zwłaszcza dla kobiet….

W tym miejscu zatrzymajmy się na moment by zrobić dygresję. Otóż według portalu kobiety nie są zbyt rozgarnięte. Zamiast pracować jeszcze kilka lat i wypracować wyższe świadczenie wolały przejść na na emeryturę już teraz i dostać niższe. Dlatego ustawodawca źle zrobił obniżając wiek emerytalny zamiast zmusić głupie baby, które nie rozumieją co dla nich dobre, do dłuższej pracy.

Generalnie mitem jest wszystko, co nie pasuje do z góry przyjętej tezy względnie zlecenia. A ponieważ teraz własność prywatna i przedsiębiorczość, zwłaszcza w służbie zdrowia, nie mają dobrej prasy, wiec i portal przekonuje, że prywatne jest złe:

Obywatele rozwiniętych krajów (należących do OECD) mogą korzystać zarówno z publicznej jak i prywatnej opieki zdrowotnej. Ta druga ma swoje oczywiste mankamenty. Nie wszystkie zabiegi są dostępne (na prywatną operację kardiologiczną stać by było tylko milionerów). Część klasy średniej, która na co dzień korzysta z prywatnego leczenia, może też łatwo zapomnieć, że na starość – lub w przypadku poważnej choroby – i tak będzie się leczyć w publicznym systemie. To złudzenie prowadzi do spadku poczucia odpowiedzialności za stan publicznej opieki zdrowotnej.

Rzeczywistość jednak bywa bardziej skomplikowana, czego portal sprawdzający fakty i prowadzący dziennikarskie śledztwa nie chce dostrzec:

Finansowanie poprzez sztywny, niezależny od satysfakcji pacjentów system podatkowy powoduje, że w wypadku niedoborów finansowych jedyną możliwością poprawienia sytuacji jest cięcie kosztów, a nie polepszenie jakości usług w celu zwiększenia zysków pochodzących od zadowolonych klientów.

Nastawione na zysk jednostki dostarczające usługi medyczne nie mają tych problemów, aczkolwiek zarzuca się im, że powodują rozwarstwienie społeczne oraz wykluczenie – bogatsi fundują sobie wyższej jakości leczenie niż biedni, których nierzadko nie stać na leczenie w ogóle. Warto jednak zauważyć, że w systemie państwowej opieki zdrowotnej bogaci i tak leczą się zwykle prywatnie. Problem niskiej jakości państwowych usług medycznych dotyczy więc głównie biednych, a publicznym dostarczycielom tych usług brakuje bezpośredniej motywacji, by sytuację poprawić.

System państwowej opieki medycznej wyklucza z rynku wiele prywatnych przedsięwzięć. Jest to tzw. efekt wypierania, który polega na tym, że opodatkowywani obywatele często nie są skłonni płacić w prywatnej przychodni za usługę, której niższej jakości ekwiwalent mogą uzyskać bezpłatnie. Eliminuje to z rynku wielu potencjalnych dostawców świadczeń medycznych.

Inną formę włączania się państwa w opiekę zdrowotną stanowi system refundacji usług i leków. Jak wskazują teoretycy szkoły wyboru publicznego, prowadzi to do sytuacji, w której zapewniane są nie te usługi, które pacjenci uważają za najpotrzebniejsze, a te, których dostawcy najskuteczniej lobbują o umieszczenie na liście refundacyjnej.

Jeśli chodzi o żądania lekarzy-rezydentów:

Na ochronę zdrowia wydajemy łącznie ponad 108 mld zł rocznie (do tego należy dodać szarą strefę). Z tego ok. 65 mld zł to budżet NFZ i ok. 7 mld zł bezpośrednio z budżetu państwa. Daje nam to ok. 6,8% PKB. Udział wydatków na ochronę zdrowia w PKB Polski należy do najniższych wśród państw monitorowanych przez OECD. Przykładowo w Portugalii i Niemczech wydatki te stanowią ponad 10% PKB tych państw. Mniejsze wydatki od polskich OECD odnotowuje tylko w Meksyku i Estonii.

Na koniec naTemat:

Całkowita prywatyzacja służby zdrowia doprowadziłaby do obniżenia kosztów usług świadczonych przez prywatne placówki a jakość jak zwykle w przypadku prywatnych inwestycji byłaby bez porównania większa. Przecież to w ich interesie jest aby klient był zadowolony. Państwo jednak tak jak w przypadku lekarstw na receptę twierdzi, że wie lepiej co dla obywateli jest dobre. Prowadzi to do rozrostu biurokracji, której ofiary obserwujemy codziennie.

Podobno prof. Bralczyk wystąpił do Rady języka polskiego o zmianę definicji słów ‚propaganda’ i ‚manipulacja’ tak, by pasowały do dziennikarstwa uprawianego przez portal śledczy.