Ponieważ będzie to mój pierwszy wpis popełniony na tym blogu postanowiłam się przywitać tematem wyjątkowo mi bliskim. Ci którzy znają mnie dłużej z forum pewnie już się domyślają, że będzie to tropienie i piętnowanie zboczeń w przestrzeni publicznej. A tak się składa, że na początku tego roku została mi zaserwowana wyjątkowo duża ich porcja i to tam gdzie bym się tego raczej nie spodziewała, czyli w kinie.

Szanując swój czas i pieniądze do kina chodzę rzadko i to najczęściej tylko wtedy, gdy recenzje są wystarczająco entuzjastyczne. Ale dla Biednych Istot zrobiłam wyjątek, gdyż był to film reklamowany jako jeden z tych, na które warto wybrać się w ciemno a wszelkie recenzje i dyskusje zostawić sobie na po seansie. Tak też zrobiłam, skuszona samym trailerem i wysoką oceną punktową. I chyba tylko opatrzność nade mną czuwała, że nie wybrałam się na to dzieło z rodzicielką, bo takiej ohydy i zgnilizny się zwyczajnie nie spodziewałam. Dawno czegoś tak wstrętnego nie widziałam a już na pewno nie na wielkim ekranie.

Zarys fabuły wygląda tak, że główna bohaterka Bella jest owocem eksperymentu szalonego naukowca, który przeszczepił mózg noworodka do ciała dorosłej kobiety. Tu przepraszam od razu za duży spojler, ale nie da się w pełni zrozumieć pokręcenia tego filmu bez uświadomienia sobie zawartego w nim konceptu. Bellę poznajemy więc gdy sama ledwo chodzi, wykonując niezborne ruchy rękami i nogami oraz oddaje mocz pod siebie. Nie przeszkadza to jednak w tym, że z mety staje się obiektem seksualnym dla otaczających ją mężczyzn. Bo tu każdy mężczyzna będzie zły, zboczony, chcący tylko jednego. Wyjątkiem nie jest sam jej twórca, który głośno mówi swojemu o tym swojemu asystentowi, powstrzymują go tylko ograniczenia fizyczne. Ten wyjątkowo lepki dialog nadaje ton dalszym wydarzeniom i tego co się z Bellą będzie działo. Był to też dzwonek ostrzegawczy, żeby wstać i kino opuścić. Ja jednak niestety zostałam i żałuję do dzisiaj, bo film jest jedną wielką pornograficzną orgią, odzierającą bohaterkę z niewinności, brutalnym zderzeniem jej dziecięcej naiwności ze światem męskich chuci i seksualnych wynaturzeń, filmowanych z wyjątkową skrupulatnością i dbałością o szczegóły. Smród paryskiego burdelu, do którego w końcu trafia dziewczyna jest tak sugestywny, że bije widza po nozdrzach jeszcze długo po napisach końcowych.

To tak tytułem wstępu, bo głównie chciałam się skupić na odbiorze dzieła przez krytyków i innych widzów, którzy mają zdanie odmienne od mojego. Przykładowo najbardziej znany w Polsce krytyk filmowy Tomasz Raczek był dziełem szczerze i prawdziwie zachwycony. Od początku zaznacza, że film jest przede wszystkim dla erudytów, dobrze osadzonych w kulturze europejskiej, potem długo wymienia odniesienia do innych dzieł i twórców jak Fellini czy Buñuel. Rozpływa się na faktem, że Bella zacytowała Diogenesa. Dla Raczka fakt przytoczenia cytatu z wcześniej czytanego dzieła świadczy o dorosłości i dojrzałości. Bo tak Bella z czasem uczy się i dojrzewa, ale recenzent zupełnie pomija kolejną scenę, w której dziewczyna w przypływie dobroci serca oddaje wszystkie pieniądze oszustom. Ta scena pokazuje, że dalej jest dziecięco naiwna i zupełnie nieprzygotowana na samodzielne funkcjonowanie wśród bezwzględnych ludzi. Nie znany jest jej też koncept prostytucji, który z początku nawet jej się podoba, ale nie może zrozumieć dlaczego to kobiety nie wybierają… W jego recenzji padają też dość szokujące dla mnie słowa, które brzmią mniej więcej tak – „żeby zrozumieć kim jestem a kim nie jestem, muszę spróbować wszystkiego”. Zupełnie nie mogę się z tym zgodzić. Znaczna większość ludzi płci obojga zdecydowanie nie chciałaby spróbować pracy w śmierdzącym burdelu. A skąd to wiemy? Bo się uczymy przez obserwację otaczającego nas świata, jesteśmy też chronieni przez rodziców i wyposażani w narzędzia poznawcze, które pozwalają nam lepiej lub gorzej wkroczyć w dorosłość. Bella zostaje tego wszystkiego pozbawiona, jest jak niemowlę z brzytwą. Dlatego dla mnie nie możemy powiedzieć, że świadomie dokonała tego czy innego wyboru, bo nie miała żadnej świadomości ewentualnych konsekwencji. To nie jest piękna historia o dojrzewaniu i samopoznaniu świata tylko mokry sen fetyszysty, który marzy o kobiecie-dziecku. Pan Tomasz wbija przy okazji szpilkę Amerykanom, którzy w obiegowej opinii są bardzo pruderyjni od Europejczyków. Ale czy naprawdę nie ma nic pomiędzy purytaninem rodem z pasa biblijnego a osobami głoszącymi wyzwolenie kobiet poprzez pracę seksualną? Czy musimy złamać lub nagiąć każde otaczające nas tabu?

Jednak moje największe zdziwienie nastąpiło po przeczytaniu opinii zwykłych widzów, dla których film również był piękny, wspaniały i pouczający. W sekcji komentarzy postu sponsorowanego platformy streamingowej, który wyświetla mi się na na FaceBooku też prawie same ochy i achy. Głosy krytyczne takiej jak mój są zakrzykiwane, czasem dość brutalnie. Padają argumenty w stylu „nie zrozumiałeś filmu”, „nie trzeba interpretować tak dosłownie”, „trzeba czytać między wierszami”, „to baśń jest przecież i SCI-FI a nie film na faktach”. Może akurat sami oczytani erudyci się trafili? Ale mój ulubiony argument jaki pada brzmi mniej więcej tak – „pewnie wolisz dziewczyny z Dubaju”. Nie wiem jak ten pan, do którego komentarz był skierowany, ja zdecydowanie nie wolę. Ale też nie będę piać z zachwytu nad podanym mi soft porno z pedofilskim sznytem tylko dlatego, że są w nim ładne obrazki i padają mądre cytaty. Trzeba oddać, że film jest rzeczywiście ciekawie nakręcony i dobrze zagrany, ale dla mnie król jest nagi. Nie tylko nagi, ale i zboczony.