Demokracja to ustrój polityczny, w którym władzę sprawuje społeczeństwo poprzez swych przedstawicieli. Społeczeństwo swoich przedstawicieli wybiera w wyborach.

Choć to niebywale trudne wyobraźmy sobie szpital, choćby i na peryferiach, w którym o doborze kadry decydują pacjenci w drodze demokratycznych wyborów. Po ilu kampaniach wyborczych lekarzy zastąpiliby hochsztaplerzy obiecujący cudowne, w stu procentach skuteczne, bezbolesne terapie?

Lekarz, choćby i najgorszy, nie będzie pacjentowi wmawiał, że raka da się wyleczyć „wlewami” z witaminy C. Nie będzie też przekonywał, że szczepienia to zmowa producentów szczepionek, a operacje producentów skalpeli.

Jeśli władzę sprawuje społeczeństwo poprzez swych przedstawicieli, to rozsądek podpowiada, że wybiera ze swojego grona najmądrzejszych. Oni zaś w jego imieniu podejmują decyzje, choćby i niepopularne, których nikt nie kwestionuje, bo skoro są najmądrzejsi, to znają się na tym, co robią lepiej niż inni. Są przecież specjalistami w swoich dziedzinach.

Tak jednak nie jest. Ludzie nie są omnibusami. Liczba ludzi słabo wykształconych zdecydowanie przewyższa liczbę naukowców, fachowców i specjalistów. A ponieważ większość nie rozumie zawiłości funkcjonowania państwa, więc wydaje jej się, że jeśli powierzy władzę tym, którzy uważają tak, jak ona, to będzie dobrze.

Wszystko ma swoją przyczynę. Skutki z reguły widać. Jednak przyczyny nie zawsze są oczywiste. Zwłaszcza, że od zaistnienia przyczyny do wystąpienia skutku mija często długi czas. Gdy w latach siedemdziesiątych Polacy w Stanach Zjednoczonych pracowali przy azbeście, bo nikt inny nie chciał, skutki odczuwają teraz. Podobnie w gospodarce — dzisiaj podjęte decyzje dadzą efekty za kilka miesięcy, a czasem nawet lat.

Z drugiej strony, czy można winić polityków, że kłamią, obiecują niestworzone rzeczy, skoro wiadomo, że jeśli będą mówić prawdę, opierać na naukowych przesłankach, to nie zostaną wybrani? PiS obiecało dużo. Zaś przeciętny Kowalski nie chce wiedzieć, czy obietnice są realne. On chce w nie wierzyć. Tak jak wierzy w inne, nieziemskie cuda niewidy. Dlatego teraz nie przyjmie do wiadomości, że został oszukany. Będzie zaklinał rzeczywistość, szukając winnych wszędzie wokół, dowodził że to nie wina PiS-u, bo PiS chciał dobrze, ale „oni” mu nie dali. Winni zresztą już są. To opozycja, Trybunał Konstytucyjny, Komisja Wenecka, Unia Europejska, Bruksela, pazerne banki i sieci handlowe i wszyscy, którzy nie podzielają entuzjazmu.

Dawniej można było mieć duże nieprzyjemności krytykując ustrój lub sekretarza, co było interpretowane jako „próba obalenia siłą ustroju socjalistycznego”. Zaś jednym z głównych wrogów ludu pracującego był Komitet Obrony Robotników. Dziś czasy się zmieniły, robotników bronią związki zawodowe, a na głównego wroga dobrej zmiany wyrósł Komitet Obrony Demokracji. Historia zatoczyła koło…