Mini ster edukacji: W momencie gdy przejmowaliśmy władzę w Polsce zaledwie około 10% szkół miało dostęp do takiego szybkiego internetu. Dziś na rok 2020 ponad 14.000 szkół do szybkiego internetu jest podłączona [oryginalna polszczyzna ministra edukacji narodowej]. Wszystkich szkół, wliczając w to zawodowe, technika i policealne, jest 25.708. Poprzedniej ekipie udało się więc aż 2.500 szkół wyposażyć w szerokopasmowy internet wtedy, gdy stawiał dopiero pierwsze kroki. Tyle, że do nauczania zdalnego nie wystarczy szybkie łącze w szkole, ponieważ uczeń także musi mieć możliwość połączenia się ze szkołą z domu. Poprzednia ekipa to rozumiała, o czym można przeczytać w Narodowym Planie Szerokopasmowym z 2018 roku:

Na przestrzeni ostatnich lat należy dostrzec pozytywny wzrost poziomu pokrycia kraju infrastrukturą szerokopasmową, umożliwiającą korzystanie z usług dostępu do internetu o przepustowości co najmniej 30 Mb/s. Na koniec 2017 roku taką możliwość posiadało 66,7% gospodarstw domowych w Polsce, wskaźnik ten wzrósł zaś o 14,6 punktów procentowych względem danych na koniec 2013 roku, tj. tuż przed przyjęciem przez Radę Ministrów pierwszej wersji NPS.

Mini ster od oświaty narodowej chełpi się więc, że zapoczątkowanego przez poprzedników programu nie tylko nie zarzucono jak wielu innych, ale nawet coś niecoś udało się osiągnąć. Ludzie starsi cieszący się dobrą pamięcią pamiętają, że w podobnym duchu wypowiadał się Władysław Gomułka, pseudonim konspiracyjny Wiesław. Na dzień dzisijszy na jednego rulnika przypada 0 koma 3 traktora, podczas gdy przed wojnom było to 0 koma zero zero siedem — ogłaszał radosne nowiny na kolejnych plenach KC PZPR. Z oficjalnych danych wynika, że startując od zera poprzednie ekipy zapewniły szerokopasmowy internet ponad połowie gospodarstw domowych, a przez 4 lata, z czego ponad połowa przypadła na rządy dobrej zmiany, poprawiono ten wynik nawet nie o połowę, na dwie trzecie.

Dlaczego wyposażanie szkół w szerokopasmowy internet ślimaczy się? Dlatego, że żeby się załapać trzeba się wykazać właściwą postawą. Prawie 20.000 szkół złożyło aplikację i chęć współpracy z ministerstwem cyfryzacji — tłumaczy mini ster. W ramach tego ministerstwo cyfryzacji przekazało także tym szkołom, które uczestniczą w OSE już kilkadziesiąt tysięcy tabletów, one już do szkół dotarły, a mam informację od pana ministra Zagórskiego, że dodatkowe 40.000 laptopów będzie mogło być przekazane polskim szkołom, tym, które uczestniczą w ogólnopolskiej sieci edukacyjnej. Będzie mogło być 40.000 laptopów, jest 25.000 szkół, więc będzie mogło być niewiele ponad półtora laptopa na szkołę. Będzie mogło zakręcić się w głowie od nadmiaru szczęścia!

Dlaczego informatyzacją szkół nie zajmują się szkoły, ich władze i organa założycielskie, lecz instytucje państwowe centralnego szczebla?  Idiotyczne pytanie. A dlaczego maseczki u instruktora narciarskiego czy respiratory u producenta motolotni kupowało ministerstwo zdrowia, a nie na przykład Agencja Rezerw Materiałowych czy same szpitale? Owszem, teoretycznie można dać pieniądze szkole lub samorządowi i niech się martwią jak je najrozsądniej wydać, ale co z tego będzie miał urzędnik? Dlatego żeby szkoła mogła zostać podłączona do internetu najpierw należy ją podłączyć do programu. Aby to uczynić w pierwszym rzędzie w formularzu zgłoszeniowym trzeba wskazać „osoby niezbędne do efektywnego funkcjonowania OSE”. Gdy wszystkim formalnościom stanie się zadość

Rozpoczyna się proces podłączenia szkoły do OSE, który potrwa maksymalnie 6 miesięcy.

Dotąd internet rozwijał się niejako sam z siebie, państwo mu w tym nie przeszkadzało, a gdzie się dało nawet ułatwiało i pomagało. Dobra zmiana nie byłaby dobra, gdyby spraw nie uregulowała i nie wtłoczyła wszystkiego w stare, znane z poprzedniej epoki koleiny, tworząc narodowego monopolistę. W specjalnie wysmażonej na tę okazję ustawie z dnia 27 października 2017 r. o Ogólnopolskiej Sieci Edukacyjnej czytamy, że

Art. 4. Operatorem OSE jest Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa – Państwowy Instytut Badawczy.

Firma prywatna, operator telefonii komórkowej oferujący także dostęp do szybkiego internetu, dba o zyski, więc stara się zapewnić wysoką jakość usług i zasięg praktycznie wszędzie. Jeśli nie zapewni, zapewni jego konkurent i zgarnie mu klientów. Państwowy monopolista nic nie musi.

Art. 6. W przypadku gdy warunki techniczne istniejącej infrastruktury telekomunikacyjnej nie pozwalają na świadczenie usługi spełniającej parametry, o których mowa w art. 5 pkt 2, minister właściwy do spraw informatyzacji, po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, na wniosek operatora OSE, zawierający:
1) uzasadnienie braku możliwości świadczenia usługi spełniającej parametry, o których mowa w art. 5 pkt 2, oraz
2) wskazanie maksymalnych parametrów usługi, której świadczenie jest możliwe – może zezwolić na świadczenie usługi niespełniającej parametrów określonych w art. 5 pkt 2 na czas określony, nie dłuższy niż 12 miesięcy.

Oczywiście PiS nie byłoby sobą, gdyby preferowanego monopolisty nie wyłączyło spod działania prawa i nie zapewniło bezkarności. W tym celu do przepisu mówiącego o tym, że operator OSE  może wykorzystywać istniejącą infrastrukturę „z zachowaniem zasady równego traktowania i uczciwej konkurencji oraz otwartej, przejrzystej i niedyskryminującej procedury uzyskiwania dostępu do tej infrastruktury lub korzystania z usług transmisji danych” dodano przepis mówiący, że korzystać może, ale na własnych zasadach.

Art 8. 1a Operator OSE może korzystać z infrastruktury telekomunikacyjnej należącej do jednostek samorządu terytorialnego prowadzących działalność […] lub korzystać z usług transmisji danych świadczonych przez te jednostki bez zachowania procedury, o której mowa w ust. 1.

Gdyby ktoś miał wątpliwości, że chodzi o pieniądze, to wyzbędzie się ich po zaznajomieniu się z artykułem 18 rzeczonej ustawy, w którym mowa o finansowaniu. Z roku na rok dotacja rosła, by od 2022 roku wynosić 164 miliony zł.

Art. 15. 1. Maksymalny limit wydatków budżetu państwa przeznaczonych na wykonywanie zadań wynikających
z niniejszej ustawy wynosi w:
1) 2018 r. – 13 000 000 zł;
2) 2019 r. – 77 000 000 zł;
3) 2020 r. – 129 000 000 zł;
4) 2021 r. – 138 000 000 zł;
5) 2022 r. – 164 000 000 zł;

Nagle w ustawie z dnia 16 kwietnia 2020 r. o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 pojawił się art 58, a w nim punkt trzeci mówiący o tym, że

3) w art. 15 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) 2020 r. – 179 000 000 zł;”.

Ni stąd ni zowąd 50 milionów więcej. Mimo to nadal bez mała połowa, ponad 10.000 szkół nie ma dostępu do szerokopasmowego internetu i — co wynika z „Harmonogramu podłączeń” od maja nie podłączono ani jednej! Niezrozumiałe jest w tej sytuacji dlaczego opozycja rżnie głupa udając, że nie zna powodu, dla którego rząd rękami i nogami broni się przed nauczaniem zdalnym względnie hybrydowym. Na wiosnę kraj był sparaliżowany, ludzie spanikowani, więc mało kto miał głowę by sprawdzać, a i nie było zbytnio jak, czy zdalna edukacja to przypadkiem nie jest fikcja. Teraz szydło wylezie z worka błyskawicznie obnażając poziom zaniedbań i niekompetencji.

Przywoływanie cudzych dokonań w sytuacji, gdy nie ma się własnych jest bardzo niebezpieczne, bo łacno można wyjść na durnia. Rządowe wsparcie dla szkół w Gdańsku to jeden termometr i 130 tysięcy maseczek oraz, dzięki wsparciu Wydziału Rozwoju Społecznego i Straży Pożarnej, 7,5 tysiąca litrów płynu dezynfekcyjnego. Szkół w Gdańsku jest około 400. Wypada po 325 maseczek i niecałe 18 litrów płynu.