Prawdziwa cnota krytyk się nie boi*. Pozostali krytykę określają mianem hejt i walczą z nią. Aura dla prowadzenia tego rodzaju działań jest wprost wymarzona. Prawo praktycznie nie działa, część wymiaru sprawiedliwości już została pozbawiona niezależności, resztę spotka to wkrótce. Wystarczy stwierdzić, że to, co oni robią nam, to jest bezprawie, chamstwo i hejt, a to co my robimy im to tylko obrona konieczna i walka w słusznej sprawie.

Normalnie jest tak: Ktoś zrobi coś, co jest niezgodne z prawem. Na przykład ogłosi, że poszukuje chętnych do zrobienia porządku z „muslimami”. Wkracza policja, prokuratura, wreszcie sąd — po zbadaniu sprawy i upewnieniu się, że ma na pewno do czynienia z autorem wpisu — wydaje wyrok. Można jednak inaczej, można wziąć sprawy w swoje ręce. I tak właśnie uczynił pewien prezenter radiowy. Zamiast fatygować policję czy prokuraturę upublicznił dane domniemanego hejtera. Wtedy do akcji wkroczyli zawsze zwarci i gotowi do działania. A ponieważ jeśli się walczy w słusznej sprawie, to zasady idą w kąt, więc dzielny prezenter ujawnił prywatną korespondencję z winowajcą, z której można się dowiedzieć, że akcja powiodła się znakomicie, bo hejterowi zdefasonowano fizjonomię. Zarówno pobicie jest karalne, jaki podżeganie do pobicia jest karalne, ale tam, gdzie prawo działa, a prokuratura nie czeka na wytyczne.

Minęło trochę czasu i dzielny radiowiec opublikował dane kolejnej osoby. Tym razem dlatego, że miała czelność wątpić w uczciwość akcji zbierania pieniędzy na rzecz Domowego Hospicjum Dziecięcego „Promyczek”. Do boju zagrzewała dodatkowo inna prezenterka: Pan Marek, zablokowany tutaj, rozlewa swój jad na profilu Filipa Chajzera… Wiecie, co robić. Czyż można sobie wyobrazić lepszy dowód czystości intencji i transparentności akcji? Przedstawiać dowody, faktury, zestawienia? Po co?! Istnieją prostsze rozwiązania.

Jak widać dialog kwitnie, a siłę argumentów po obu stronach zastępuje argument siły. Mylą się jednak ci, którym wydaje się, że rozkręcając spiralę przemocy i strachu coś zmienią na lepsze. Jeśli już coś osiągną, to tylko tyle, że sami prędzej czy później padną ofiarą podobnej akcji. Dzielny radiowiec zamiast wykorzystać dane, w których posiadanie wszedł, zadzwonić lub odwiedzić niezbyt rozgarniętego młodzieńca i wytłumaczyć mu niestosowność postępowania napuścił na niego zbirów. Cudzymi rękami odważnie „walczy” z hejterami prowadząc de facto prywatną wendettę.

Marian Kowalski na Facebooku domaga się od papieża: Kończ waść, wstydu oszczędź! cytując słowa, których papież nie powiedział: Franciszek: Europejki muszą rozmnażać się z muzułmańskimi imigrantami, by przeciwdziałać „spadkowi przyrostu naturalnego”… Wielu śledzących tego typu wykwity intelektu nie dało się nabrać, ale niektórzy połknęli haczyk: Franek, dawaj im dupy darmowo w swoim apartamencie, każdej niedzieli. Poblogoslawisz ich penisy jak ci przeboruja tłuste dupsko. Czy proponowanie papieżowi, by kończył i oszczędził wstydu Kowalskiemu jest hejetem czy nie jest? Oto jest pytanie. Raczej nie jest, skoro biskupi nie mają nic przeciwko temu, by obrażano i poniżano ich zwierzchnika w Watykanie. Ba, gdybyż tylko obrażano, ale Prawicowe kundle, nawolywac do zabojstwa papierza? Wy jestescie pojebani totalnie.

Warto zwrócić uwagę, że podstawą jest właściwe zaszufladkowanie danego osobnika, bez względu na to, czy jest autorem niepochlebnego komentarza, czy papieżem: Przecież to antychryst! Całowanie nóg muzułmankom, całowanie żydów po łapach, nie potępia homoseksualizmu, nie eskomunikuje księży pedofilii, dąży do ekumenizmu (zniżenie Chrystusa z religiami pogańskimi nawet z wyznawcami w węża). Odwołać ten szatański Światowy Dzień Młodzieży. Organizator Dziwisz jest masonem! Na tym to polega. Człowiek jest człowiekiem, trudno go sponiewierać ot, tak, bez powodu. Ale jak się go właściwie sklasyfikuje, przypisze dyskwalifikujące cechy, zachowania, przynależność, odczłowieczy, to spokojnie można go pozbawić praw, a nawet i życia.

Najpodlejsze, najgłupsze komentarze, chamstwo, to brak refleksji, brak wychowania, brak zasad. Wyczyny radiowca z jednej strony, domaganie się kar dla wyimaginowanych hejterów z drugiej (Lis i nie tylko) w sytuacji, gdy tolerowane są jawne nawoływania do przemocy, linczu, to igranie z ogniem. To rozkręcanie spirali nienawiści i terroru. Jeśli zarzuca się drugiej stronie hołdowanie ideologii nazistowskiej, ostrzega się przed konsekwencjami, to nie wolno stosować tych samych metod (czy — jak chcą uczeni wypowiadający się na antenie Tok — metodologi)!

PS.
Warto sobie wziąć do serca słowa Jarosława Kuźniara z ostatniego numeru Polityki:

Widziałem ostatnio taką furgonetkę, która miała z tyłu, na drzwiach, naklejone logo TVN, ale zamiast nazwy stacji, było słowo „DNO”. Widziałem też na jakimś płocie logo „Gazety Wyborczej” z dopiskiem „gó…na nie ruszam”. Te marki mają znaczną siłę oddziaływania na prawicę – jakbyś wyłożył przed nimi czerwoną płachtę – ale jednak fajniej jest przecież uderzyć w konkretnego człowieka, a nie tylko w markę. Dlatego Tomek Lis, Monika Olejnik czy też dziennikarze telewizji TVN to łatwiejsze cele. Mamy nazwiska, nasza prawicowa publiczność wie, w kogo napieprzać. Do nazwisk można pododawać jeszcze jakieś inne rzeczy, wtedy jest gwarancja, że będzie się działo. […]

Prawicowa część mediów jest naprawdę bardzo dobrze zorganizowana w internecie. Mają wierną armię, która na wezwanie zrobi kropka w kropkę to, co jej się powie. Jest zadanie i koniec. Zwróć uwagę, że do otoczenia prezydenta i premier Szydło powpuszczano żonę Pereiry i inne dzieciaki z pisowskiej młodzieżówki, którzy znają internet, wiedzą, jak zagrać na emocjach, i są w tym skuteczni.

I jeszcze pytanie, czy dziennikarz stojący obok polityka na mównicy, to jeszcze dziennikarz czy już polityk?

Mam problem z tym, że na mównicy kodowej obok polityków stawali Tomek Lis albo naczelny „Gazety Wyborczej” Jarosław Kurski. Szanuję ich bardzo, ale dziennikarze, mając do dyspozycji nawet zwykłego Twittera, o gazetach, telewizjach i stacjach radiowych nie wspominając, są w stanie przekazać swój punkt widzenia w zupełnie inny sposób. Nie muszą przechodzić na drugą stronę barykady, skąd później trudno wrócić, i rozmawiać np. z kimś z PiS. Bo niełatwo odeprzeć zarzut, że nie jesteś dziennikarzem, tylko opozycjonistą.

* Ignacy Krasicki, Monachomachia, Pieśń 6.