Z ust polityków i dziennikarzy bardzo często pada słowo ‚Polacy’. Polacy to, Polacy tamto, Polacy nie pozwolą, Polacy chcą. Kim są ci mityczni ‚Polacy’, do których mówiący nie zaliczają się, bo gdyby zaliczali się, to nie mówiłby ‚Polacy’, lecz ‚my’?

Polacy to legendarna nacja zamieszkująca tereny położone w środku Europy nad Bałtykiem. Ponieważ przetaczały się tędy wte i wewte obce wojska, a państwa Polaków przez jakiś czas w ogóle nie było, termin ‚Polacy’ odnosi się do ludzi, którzy nie wiedzą (i wolą nie wiedzieć) kim byli ich przodkowie i czy w ogóle pochodzą z prawego łoża. To mężny, bohaterski naród, a powątpiewanie w ich męstwo i bohaterstwo na terenach przez nich zamieszkiwanych grozi śmiercią lub kalectwem. Heroizm Polaków przejawiał się tym, że niektórzy z nich walczyli o wolność, a reszta albo przyglądała się ich poczynaniom, albo kolaborowała. Wyjątkiem było Powstanie Warszawskie, w którym śmierć poniosło niecałe 30 tysięcy żołnierzy i ponad 200 tysięcy cywili.

Gdy w końcu, dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności, udawało się wolność wywalczyć, bierna większość, nie okazując żadnej wdzięczności, przystępowała do stawiania pomników sobie i swoim bohaterom, którzy charakteryzowali się tym, że dla kraju zrobili niewiele lub nic zgoła. A ponieważ bogactwa w zrujnowanym kraju nie było za wiele, każdy wyszarpywał dla siebie co tylko mógł.

Z tym procesem mamy właśnie do czynienia, co należy odnotować, by historycy za pięćdziesiąt lat nie mieli wątpliwości co było przyczyną zmian. W pierwszym rzędzie należy zwrócić uwagę, że wbrew temu co Polacy o sobie sądzą, wcale szczególnie nie umiłowali wolności. Świadczy o tym choćby poparcie jakim cieszy się partia nimi rządząca, która ich prawa sukcesywnie ogranicza, jednocześnie prowadząc rabunkową gospodarkę leśną. Cel operacji staje się jasny gdy sobie uzmysłowić, że partyzanci zawsze kryli się po lasach.

Wolność to nie tylko stan na dziś. To także przyszłość. Żeby w przyszłości cieszyć się wolnością trzeba pilnie baczyć, by w teraźniejszości nikt na nią nie nastawał, a na dostrzeżone zagrożeń, symptomów zamachu na nią należy stanowczo i bezwzględnie reagować. Ogień lepiej zdusić w zarodku niż gasić pożar trawiący cały gmach. Człowiek, który nie tylko godzi się na budowę klatki, w której zostanie zamknięty, ale inwestycję z całych sił wspiera, rozsądny nie jest, a wolność wkrótce straci.

Ostatnio wszyscy, a szczególnie sami zainteresowani, przekonują… Polaków, że nie ma wolności bez niezależnych sędziów i sądów. I teoretycznie jest to prawda, ale ostatnio szalenie trudna do obrony, niestety. Oto sędziowie z tytułami naukowymi przekonują, że nie ma żadnego sporu kompetencyjnego między Sądem Najwyższym a prezydentem, ponieważ Sąd Najwyższy nie uzurpuje sobie prawa ułaskawiania prawomocnie i nieprawomocnie skazanych (sygn. Kpt 1/17). Nie mija kilka tygodni i sędziowie Sądu Najwyższy stwierdzają, że w związku z nieistniejącym sporem kompetencyjnym, zmuszeni są zawiesić postępowanie w sprawie kasacyjnej byłego szefa CBA Mariusza Kamińskiego. Wysyłając tym samym czytelny sygnał do Polaków: „niepotrzebnie wałęsacie się tłumnie po ulicach, bo sądy bez względu na to, jak bardzo są niezależne zupełnie przypadkiem orzekają zgodnie z oczekiwaniami władzy”. A władza, czego można się było spodziewać, nawet wdzięczności nie okazała traktując odłożenie ad Kalendas Graecas sprawy szefa CBA jako oczywistą oczywistość.

Wspomnieć tutaj można, oczywiście bez żadnych podtekstów, a jedynie dla porządku, że zawetowana przez prezydenta ustawa o Sądzie Najwyższym przewidywała możliwość przeniesienia obecnych sędziów w stan spoczynku. Dopuszczała jednak możliwość pozostawienia na stanowisku tych, których wskaże minister sprawiedliwości.

12 września Sąd Najwyższy ma się zająć legalnością wyboru prezes Trybunału Konstytucyjnego Julii Przyłębskiej. Miał się tym zająć w czerwcu, jednak udało się termin przesunąć przekazując sprawę do Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych. Istnieją jednak jeszcze trzy izby (Izba Cywilna, Izba Karna oraz Izba Wojskowa), więc termin wrześniowy wcale nie jest pewny. Możliwe jest także umorzenie sprawy ze względu na spór kompetencyjny. Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej mówi bowiem w art. 194 w punkcie drugim, że Prezesa i Wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego powołuje Prezydent Rzeczypospolitej. A skoro tak, to Sąd Najwyższy nie może, co właśnie wykazał, wchodzić w kompetencje prezydenta i prezesa odwoływać z uwagi na brak wymaganej przez Konstytucję „wyróżniającej się wiedzy prawniczej” czy błahych uchybień proceduralnych. Tłumaczy to sędzia Piotr Mirek: To nie istnienie czy stwierdzenie występowania rzeczywistego sporu kompetencyjnego miedzy tymi organami, które są we wniosku wymienione ma czy decyduje o zawieszeniu postępowań, a zawieszenie postępowań powoduje tylko i wyłącznie samo formalne wszczęcie postępowania w tym przedmiocie… Z analogiczną sytuacją mieliśmy już wcześniej do czynienia, na co zwrócił uwagę szef MON: Tupolew nie rozbił się dlatego, że uderzył w ziemię, a uderzył w ziemię dlatego, że się rozbił.

Warto także odnotować z myślą o przyszłych historykach, że prawo rozróżnia między koalicją kilku partii i partią „jako taką”. Mówi o tym Kodeks wyborczy. W 2014 roku powstała tak zwana Zjednoczona Prawica, w skład której weszło Prawo i Sprawiedliwość, Solidarna Polska oraz Polska Razem. Mimo, iż zjednoczona Prawica była koalicją trzech partii, to PKW zarejestrował ją jako partię. A po wyborach ani PKW, ani Sąd Najwyższy, które czuwają nad prawidłowym przebiegiem wyborów, nie dopatrzyły się w tej drobnej „nieścisłości” niczego nagannego. Gdyby na podobny krok zdecydował się Koalicyjny Komitet Wyborczy Zjednoczona Lewica SLD+TR+PPS+UP+Zieloni, to w sejmie mielibyśmy także lewicę, a PiS nie miałby większości. Ale czy wtedy oba organy byłyby również tak pobłażliwe?

Sędziwie ostatnio obecni w wielkiej obfitości w mediach przekonują, że pozostaną przyzwoici i wierni etosowi zawodu nawet wtedy, gdy PiS zmieni prawo. Jednak nie sposób nie zauważyć, że PiS nie potrzebuje niczego zmieniać, bo już są.