W czasach minionych głównym źródłem informacji, czy może raczej tubą propagandową, obok „Trybuny Ludu” i „Żołnierza Wolności” był „Dziennik Telewizyjny”. Pod koniec czasów minionych, w latach osiemdziesiątych rzecznikiem rządu został Jerzy Urban. Jedną z kluczowych pozycji „Dziennika” w owym czasie stały się starannie wyselekcjonowane fragmenty konferencji prasowych rzecznika, w których odpowiadał na pytania wschodnich i zachodnich dziennikarzy polemizując namiętnie z zachodnimi mediami, wytykając im kłamstwa i przeinaczenia. Mała próbka stylu pozwoli przywołać atmosferę tamtych lat.

Przedstawiciele rządu francuskiego  ponowili publiczne, nieprzyjazne wobec Polski wypowiedzi — perorował rzecznik. Francuski minister kontynuował linię wtrącania się w sprawy wewnątrz polskie, co Polska odrzucała, odrzuca i będzie odrzucać. Metoda stawiania nam żądań nie służy poprawie stosunków, utrudnia tę poprawę. […] Władze we Francji nie śledzą procesu stabilizacji w Polsce i naszych postępów w tym zakresie. […] Mam wrażenie, że rząd francuski zaciska powieki gdy spogląda na polską rzeczywistość. Nie jesteśmy tym zaniepokojeni. Jesteśmy z tego powodu głęboko zdziwieni. Polityka rządu francuskiego naraża na szwank tradycyjne więzy łączące nasze państwa.

Dziś rolę rzecznika prasowego rządu ograniczono do minimum, ponieważ jeśli rząd ma coś do zakomunikowania, to komunikuje to ustami premiera, wicepremierów, względnie właściwych ministrów. Obowiązki rzecznika rządu, które obecnie pełni Joanna Kopcińska, sprowadzają się do podpisywania listy płac i pobierania wynagrodzenia. W rolę „Trybuny Ludu” i „Dziennika Telewizyjnego” wcielili się z jednej strony politycy partii rządzącej oraz sam rząd, a z drugiej niektóre nieprzychylne władzy media. Doskonałym przykładem „Żołnierza Wolności” naszych czasów jest portal oko.press, który w swych licznych analizach nie gorzej niż Urban poucza, demaskuje, obnaża, prostuje i ripostuje. I to w wielkim, acz przypominającym nieco gazetkę szkolną stylu. Mała próbka pozwoli przywołać atmosferę tych demaskatorskich tekstów.

Joanna Kopcińska cieszy się względami Jarosława Kaczyńskiego. Kiedyś na konwencji w Łodzi prezes mówił, że należy jej się szacunek, bo podjęła trudną decyzję przejścia z PO do PiS. A ona sama mówiła: „Poznałam także ludzi PiS i prezesa Jarosława Kaczyńskiego. To człowiek, który chce służyć ludziom, słuchać Polaków. Ja chcę go w tej służbie wspomóc”.

Oczywiście szanująca się tuba propagandowa nie może ograniczać się do demaskowania powiązań i sympatii politycznych. Musi także polemizować z mediami, prostować kłamstwa polityków, ponieważ tylko ona jest nieomylna i zawsze ma rację. Jedyna różnica polega na tym, że według władzy, sprzyjających jej polityków i mediów niedoinformowani są wszyscy — od zachodnich pismaków, po zachodnie rządy. Z kolei według opozycji i sprzyjających jej mediów jest dokładnie odwrotnie — to władza nic nie wie, myli się, robi i gada głupoty i w ogóle jest do bani. Na przykład w piątek miała miejsce manifestacja, w której wzięło udział kilkadziesiąt tysięcy osób…

Tu mała dygresja w formie wspomnienia. Gdy strajki w latach osiemdziesiątych objęły niemal całą Polskę, „Dziennik Telewizyjny” informował, że „w kilu zakładach pracy doszło do ekscesów i chwilowych przestojów w pracy”. Termin ‚strajk’ w owych czasach był zarezerwowany wyłącznie dla akcji protestacyjnych na zachodzie. Tylko tam robotnicy strajkowali. W Polsce jeśli już do czegoś dochodziło, to wyłącznie do przestojów w pracy inspirowanych przez wichrzycieli i prowodyrów, którzy tumanili zachodnią propagandą antypolską i antysocjalistyczną bogu ducha winnych robotników.

Tak więc w piątek miała miejsce manifestacja. A Telewizja Polska poinformowała o niej nawet lepiej niż zrobiłby to „Dziennik Telewizyjny.

Miały być dziesiątki tysięcy. Przyszło kilka tysięcy osób. Ulicami kilku polskich miast przeszły tak zwane czarne marsze zwolenników aborcji. W kontrze odbyły się białe marsze obrońców życia.

Coś takiego nie mogło ujść telewizji rządowej na sucho i pozostać bez echa. Do akcji wkroczył portal oko.press i dał odpór w wielkim, choć dziwnie znajomym stylu.

„Marsz zgromadził kilka tysięcy zwolenników i zwolenniczek prawa do zabijania nienarodzonych” — obwieściły 23 marca Wiadomości TVP. Jeszcze w 2016 r. podczas Czarnego Protestu TVP przyznawała, że demonstracje były liczne, a głównym powodem był „sprzeciw wobec ustawy antyaborcyjnej”, a nie walka o prawo do zabijania.

„Miało być dziesiątki tysięcy, przyszło kilka tysięcy osób” — cieszył się Michał Adamczyk, prowadzący główne wydanie Wiadomości TVP 23 marca 2018 roku. A red. Marcin Szypszak nazwał marsz „pikietą”. W tym czasie ok. 55 tys. demonstrantów (według oficjalnych szacunków Warszawskiego Ratusza) dopiero kończyło protest pod siedzibą PiS.

Każda władza o ciągotkach totalitarnych ma tendencję do bagatelizowania protestów i zaniżania liczby uczestników. Jednocześnie z upodobaniem organizuje wiece poparcia dla siebie i swojej polityki i wyolbrzymia liczbę uczestniczących w nich osób. Czy propaganda odwrotna zdaje egzamin? Czy ustawienie się w kontrze do władzy, bycie anty wystarczy, by coś zmieniło się na lepsze? Jedynym programem i celem największej partii opozycyjnej jest odsunięcie PiS-u od władzy. A co potem? Powrót do tego co było? Pudrowanie rzeczywistości, powtórka minionych ośmiu lat, podczas których niewiele udało się poprawić, za to wiele zepsuć?

Gdy w sejmie posłanka Scheuring-Wielgus rozwieszała plakaty informujące o piątkowej manifestacji natychmiast pojawili się przedstawiciele PiS-u i przykleili na plakacie wyniki głosowania w sejmie, z którego wynikało, że opozycja jest opozycją tylko z nazwy. Za skierowaniem projektu liberalizującego do dalszych prac było bowiem 58 posłów PiS-u, ale aż 76 posłów tak zwanej opozycji (zaliczając do tej kategorii także Kukiza i PSL) albo nie wzięło udziału w głosowaniu wyjmując karty do głosowania, albo wstrzymało się od głosu, albo było przeciw.

Jeśli w wyniku działań opozycji obywatelski projekt ustawy ląduje w koszu, to akcje społeczne w których jej przedstawiciele maczają palce napawają wstrętem. Co z tego, że Scheuring-Wielgus skłoni niektórych członków PiS-u do udziału w czarnym proteście, skoro jej koleżanki i koledzy, a i ona sama, w kluczowym momencie w ten czy inny sposób poprą forsowane przez władzę rozwiązania?

PS.
Nieznajomość języka prowadzi czasem do zabawnych sytuacji. Oto jedna z demonstrantek, protestująca przeciw ustawie zaostrzającej zakaz aborcji, deklaruje się jako gorliwa parafianka dla której kuria jest matką…

Skoro o matce kurii mowa warto by wierni pamiętali, że — jak głosi ostrzeżenie parafialne —

Przyszła niedziela to Niedziela Palmowa czyli Męki Pańskiej. Obrzęd poświęcenia palm na wszystkich Mszach św. Palmy kupione przed bramami kościoła nie przyjmują na siebie wody święconej. Zaopatrujmy się w palmy przed kościołem, a nie u handlarzy, którzy w ramach ludzkiej naiwności kręcą swój biznes.

Podejrzenie, że komuś palma odbiła nie jest pozbawione podstaw…