Na przestrzeni dziejów zmieniała się pozycja i rola kobiety. Zaś postrzeganie i traktowanie przez pozostałych członków społeczności pełne było sprzeczności. Z jednej strony adorowana, wielbiona, opiewana w poezji i prozie, z drugiej uważana za wcielenie szatana, oskarżana o moce sprowadzające nieszczęścia, przyczyna wielu konfliktów, zbrodni, tragedii.

Role kobiet i mężczyzn przez całe stulecia były jasno określone i niezmienne. Zadaniem mężczyzny było kobietę zdobyć, posiąść, zapewnić jej bezpieczeństwo i byt. Do zadań kobiety z kolei należało wydać na świat potomstwo i opiekować się nim oraz domem.

Wraz z rozwojem przemysłu sytuacja zaczęła się zmieniać. Chciwość wczesnych kapitalistów i towarzyszący jej wyzysk sprawiały, że mężczyzna nie był w stanie samodzielnie utrzymać rodziny i „wziąć się do roboty” musiała także kobieta. To z kolei sprawiało, że zaczęło pojawiać się coraz więcej kobiet niezależnych finansowo, które poszukiwały partnerstwa, a nie opieki. Dotychczasowy bezdyskusyjny suweren musiał pogodzić się z utratą władzy i prestiżu.

Tak stosunki bilateralne i role społeczne w największym skrócie i uproszczeniu kształtowały się przez wieki. Zmiany zachodziły w ślimaczym, naturalnym, ewolucyjnym tempie. Wraz z pojawieniem się kobiet wykształconych, niezależnych, a co istotne nie kryjących się z tym, że mężczyźni nie są im do niczego potrzebni, wzmogły się ruchy separatystyczne. Zmiany występujące samoistnie, za zgodą i przyzwoleniem mężczyzn, kobiety uznały za swoje zwycięstwo w walce z mizoginistycznym ciemiężycielem i — idąc za ciosem — zaczęły domagać się coraz to nowych praw i przywilejów. Nie przyjmując przy tym do wiadomości, że ustępstwa wymuszone szantażem, przemocą, podstępem, groźbą są niebywale kruche.

Zawiłości problemów damsko-męskich usiłował wyjaśnić pan Paweł Droździak, psychoterapeuta, psycholog w rozmowie z Elizą Michalik. Rozmowa była reakcją na wywiad, jakiego wcześniej udzielił Gazecie Wyborczej. Tłumaczy w nim skąd się wziął — jak to ujęła autorka Krystyna Romanowska — wylew agresji i pogardy wobec kobiet. Ta niekontrolowana agresja jest wynikiem męskich dramatów i doświadczenia porażki. Ćwierć wieku „wolnej konkurencji” zrobiło swoje. Agresji wyleje się jeszcze więcej. Mamy tylko niewielką grupę mężczyzn zadowolonych ze swoich osiągnięć. Reszta czuje się oszukana, przegrana. Pomysł zmuszania do rodzenia martwych dzieci można rozumieć jako formę zemsty.

Oczywiście Eliza Michalik nie była pierwszą kobietą, która poczuła się zmuszona dać odpór i wyrazić swoją „opinię”. Już dzień po ukazaniu się wywiadu, w sposób prześmiewczy i uszczypliwy, rozprawiła się z nim Katarzyna Wężyk. Przy czym, co trzeba podkreślić z całą mocą, nie tyle rozprawiła się z tezami głoszonymi przez psychologa, ile z nim samym i jego żałosnym poziomem wiedzy. Wskazuje na to już sam początek. Polemika rozpoczyna się od cytatu: „Mężczyźni z husarskimi skrzydłami muszą dzisiaj sprzedawać frytki. Żołnierze wyklęci idą do banku po chwilówki. Jak pani myśli, co oni czują?” Skoro jest pytanie, to należy odpowiedzieć na nie: Nie wiem — wyznaje z rozbrajającą szczerością Katarzyna Wężyk — ale zaryzykowałabym twierdzenie, że frustrację. Bingo! Dokładnie to powiedział na samym początku sam Droździak! Sfrustrowany mężczyzna mści się na niedostępnej dla niego niezależnej kobiecie z dużego miasta.

Jeszcze jeden przykład: „Pragnienie mężczyzny, by kobieta nie miała zbyt łatwo, to skutek różnych porażek w relacji z nią” – diagnozuje Paweł Droździak. Być może tak jest, chociaż to doprawdy bardzo niska ocena polskich mężczyzn – ja bym na ich miejscu za takie uogólnianie trochę się obraziła – ale psycholog przedstawia takie podejście jako fakt dokonany. Różnica między panią redaktor a pierwszym lepszym politykiem polega na tym, że polityk nie tylko wskazuje kto został obrażony, i to wcale nie trochę, ale od razu domaga się przeprosin. Oczekuję, że szef PE Martin Schulz przeprosi Polskę — wyraziła swoje oczekiwania premier Beata Szydło. I na tym poprzestańmy.

Niestety, podobnie rzecz się ma z p. Elizą Michalik. Słucha, potakuje, czoło marszczy w zadumie, kiwa głową ze zrozumieniem, ale w obliczu zbliżającego się końca programu w oku pojawia się błysk i włącza się feministyczny samograj, który nie dopuszcza myśli, że dogmaty często stoją w opozycji do faktów. Też mnie pan nie przekonał dlatego, że myślę sobie, że z kolei gdyby to odwrócić i spojrzeć na to od strony mężczyzny [sic!], który chce tą kobietę olśnić i niby dlatego chce zaznaczyć tą dominację, no to on tak naprawdę nie widzi tej kobiety, tylko używa jej przedmiotowo. Dla takiego mężczyzny kobieta jest przedmiotem, który służy mu do potwierdzenia jego wartości. Jeżeli ty jesteś olśniona, znaczy jest nawet takie żartobliwe powiedzenie, że mężczyzna długo pozostaje pod wrażeniem, które zrobił na kobiecie. Tylko w tej relacji kobieta jest nikim, jest po prostu jego odbiciem i lustrem. Ta tyrada wywołała głębokie westchnienie gościa, który uświadomił sobie, że równie dobrze mógłby gadać do ściany. Względnie do dowolnej przedstawicielki PiS-u. Różnica polegałaby wyłącznie na innym rozłożeniu akcentów.

W końcowym credo Michalik rzuca się w oczy, a właściwie w uszy, że nienaganna na co dzień polszczyzna idzie w kąt. To z kolei rodzi podejrzenie, że nie są to wbrew deklaracjom autorskie przemyślenia, ale wykute na blachę poglądy grupy, do której przynależy. Zgodnie bowiem z niepodważalnym dogmatem feministek kobieta zawsze i bez wyjątku traktowana jest przedmiotowo i wykorzystywana. Takie stawianie sprawy oznacza jedno — feministkom nie zależy na poprawie losu poniewieranych, wykorzystywanych, często bitych żon, matek, sióstr, a wyłącznie na walce dla walki, względnie własnych korzyści. Stawia bowiem mężczyzn pod ścianą i wyklucza zarówno dialog, jak i porozumienie. To oczywiste, że aby postawić właściwą diagnozę i przystąpić do rozwiązywania problemu trzeba go poznać i zrozumieć. A im ostrzejszy atak, tym większe straty. Tyle, że obrywają te kobiety które nie mają ani takiej pozycji, ani takiego wykształcenia, ani takiej siły przebicia.

Znamienne, że kobiety wychodzą na ulicę w sobotę i poniedziałek (niedziele spędzają w kościele, więc protestować nie mogą) w sprawie aborcji, czyli de facto w sprawie dotyczącej niewielkiego odsetka pań. Natomiast choroba, która dotyka według danych aż 80% przedstawicielek płci pięknej, mięśniaki, pozostaje poza sferą ich zainteresowania. Mimo, że od kilku lat istnieje możliwość farmakologicznego leczenia, ministerstwo zdrowia nie zgadza się na refundację, a jedynym dostępnym sposobem na „walkę” z dolegliwościami jest pozbawienie kobiety kobiecości. Gdyby jakaś choroba pozbawiała męskości refundowane byłyby nawet te leki, które „mogą pomóc”. A wpisane zostałyby na listę nawet wtedy, gdyby na czele resortu stała kobieta…

Pewne małżeństwo kłóciło się zawzięcie kilka godzin. Padały słowa mocne i obraźliwe. Wreszcie żona postanowiła zakończyć spór i rzuciła do męża pojednawczo:
— Kochanie, to nie ma sensu! Przestańmy się kłócić. Oboje jesteśmy winni! Szczególnie ty!