Jak wiadomo władza pochodzi od boga. A skoro tak, to władza nie musi opowiadać się przypadkowemu społeczeństwu złożonemu z przypadkowych osób, ponieważ odpowiada wyłącznie przed bogiem i historią. W Polsce dodatkowo przed Episkopatem. Co prawda od niemal stu lat z niewielkimi przerwami mamy w Polsce wybory, ale w Związku Radzieckim też mieli. Ktoś może w tym miejscu zauważyć, że jednak są pewne różnice, bo w Polsce wybory są wolne, czego o wyborach w ZSRR powiedzieć nie można. Jednak to pozory, bowiem wyłącznie nadgorliwość lokalnych aparatczyków była powodem fałszerstw. Jeśli listy wyborcze układane są w centrali partii, to nikt spoza układu nie ma szans na elekcję. Fałszowano więc jedynie frekwencję.

In vitro to jedyna znana dotąd w miarę skuteczna metoda leczenia bezpłodności. Niestety, podobno nie podobała się bogu. Tak przynajmniej twierdzą jego samozwańczy słudzy. W związku z tym senatorowie będą deliberować nad ustawą starając się dostosować ją do woli ducha świętego. Żeby im ułatwić zadanie byli senatorowie, którym wyborcy serdecznie podziękowali za ofiarną służbę wystosowali list otwarty, w którym otwarcie apelują do senatorów, by nie robili bogu wbrew. Byli senatorowie obawiają się, że gdy z zapłodnienia pozaustrojowego będą mogły korzystać osoby nie będące małżeństwem, to zostanie w praktyce zalegalizowane zamawianie i kupowanie dzieci, wynajmowanie matek zastępczych tzw. surogatek, również przez pary jednopłciowe, ale w żaden sposób nie zabezpieczają praw i bezpieczeństwa dzieci poczętych „in vitro”. Takie wizje zesłał byłym senatorom duch święty.

Szczera troska senatorów byłaby może i wiarygodna, gdyby nie… Gdyby nie stosowane w majestacie prawa praktyki znane z najczarniejszych kart historii i okupacji hitlerowskiej. Oto w Polsce można stracić dziecko z najbłahszego powodu. Wystarczy — gdy sytuacja rodzinna uległa pogorszeniu — skorzystać z pomocy opieki społecznej, by sobie napytać biedy. Dlaczego? Bo dzieci to teraz, dzięki między innymi troskliwym senatorom, doskonały interes. Jak zwykle w tym dziwnym kraju między Odrą o Bugiem, państwo bez przerwy odmieniające słowo rodzina przez przypadki nie wspiera rodzin, lecz ludzi, dla których przygarnianie cudzych dzieci stało się doskonałym sposobem na życie. Jak to możliwe? To proste.

Na każde dziecko umieszczone w rodzinie zastępczej spokrewnionej przysługuje 660 zł miesięcznie. Jeśli dziecko jest w rodzinie zastępczej niespokrewnionej, zawodowej lub rodzinnym domu dziecka, to państwo płaci 1000 zł miesięcznie na jego utrzymanie oraz co najmniej 2000 zł na wynagrodzenie dla rodziny zastępczej zawodowej (minimum 2600 zł, jeśli dodatkowo pełni funkcję pogotowia rodzinnego) oraz prowadzącego rodzinny dom dziecka. Starosta może dodatkowo przyznać dofinansowanie do wypoczynku poza miejscem zamieszkania, jednorazowe świadczenie na pokrycie niezbędnych kosztów związanych z potrzebami przyjmowanego dziecka, środki na utrzymanie lokalu mieszkalnego (czynsz, opłaty, wodę, gaz itp.) oraz świadczenie na pokrycie kosztów związanych z remontem.*

To tłumaczy, dlaczego dzieci są odbierane z najbardziej kuriozalnych powodów. Na przykład biedy. Albo otyłości. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej zamiast zajmować się wspomaganiem rodzin potrzebujących pomocy zajmuje się inwigilacją i dostarczaniem dzieci rodzicom zastępczym. Opiekując się piątką dzieci można żyć jak król — niemal osiem tysięcy miesięcznie, prawo do urlopu, opłacony czynsz, światło gaz. Czyż można się dziwić, że rodziny zastępcze nie przebierają w środkach, by nie dopuścić do powrotu dziecka na łono biologicznej rodziny? Na dodatek żaden MOPS nie węszy, więc dopóki się nie przesadzi, nic rodzicom zastępczym nie grozi. Gdyby para z Pucka nie zakatowała podopiecznych na śmierć, mogłaby spokojnie znęcać się nad powierzonymi jej przez państwowe instytucje dziećmi przez lata. Tak jak w rodzinie zastępczej prowadzonej przez byłego księdza, gdzie dzieci były katowane przez cztery lata. A nie są to wcale odosobnione przypadki. Proceder odbierania dzieci jest bulwersujący także i z tego względu, że stoi za nim cały majestat Rzeczpospolitej i — jak widać — kompletnie niezwiśli sędziowie. W tej sytuacji apele byłych senatorów jawią się niczym makabryczny żart.

W sprawie in vitro głos zabrał także Sąd Najwyższy. Martwi się ów zacny organ, że przygotowywane prawo pełne jest niejasnych i nieprecyzyjnych definicji. A to tworzy stan niepewności negatywnie wpływający na poziom bezpieczeństwa prawnego obywateli. Oczywiście wszelkie pozostałe niejasne i nieprecyzyjne przepisy, ze słynnym przepisem chroniącym uczucia religijne na czele, Sądowi Najwyższemu nie wadzą. Uregulowania na których podstawie można na długie lata trafić za kratki nie muszą być ani jasne, ani precyzyjne, a dotyczące zarodków muszą.

Obrazu całości dopełniają modły. Tysiące osób modli się i pości w intencji senatorów, aby odrzucili projekt ustawy o in vitro. W samej tylko nowennie zgłosiło swój udział blisko 1800 osób i 600 klasztorów. Jak widać pan bóg może i stworzył wiernych na swoje podobieństwo, ale rozumu im jednak zdecydowanie poskąpił. Dlatego tysiące osób modli się nie o to i pości i nie po to, by niepłodni stali się płodnymi i metoda in vitro nie była nikomu potrzebna, ale o to, o co się modli…

________________

* Dane zaczerpnięte z Angory, nr 28 (1308) z 12 lipca 2015 roku