Pewnego dnia skończył się pokój, a rozpoczęła wojna. Prof. Paweł Wieczorkiewicz* na portalu histmag.org pisze tak:

Dowodzenie na wysokim szczeblu po stronie polskiej stało tymczasem na relatywnie niskim poziomie i okazało się bodaj najsłabszym elementem wojska. Zwracali na to uwagę już przed wojną Francuzi. Potwierdziła się też, niestety, ich trafna diagnoza co do osoby naczelnego wodza, który na pewno wykazał w kampanii większe przymioty charakteru – przede wszystkim bezgraniczny spokój i opanowanie – niż intelektu. Była już mowa o błędach popełnionych przez marszałka Rydza-Śmigłego w sposobie organizacji dowodzenia, przede wszystkim zaś nadmiernej centralizacji i tendencji do ingerencji w rozkazodawstwo na poziomie dywizji i brygad, niemal zawsze spóźnione i nieadekwatne do sytuacji. […]

Jeśli trudno mieć do naczelnego wodza pretensje o taką, a nie inną obsadę wyższych dowództw w chwili rozpoczęcia kampanii, ponieważ opinie z czasu pokoju nie muszą sprawdzać się na wojnie, to jego dalsze decyzje personalne były wprost zadziwiające. Niewykorzystanie w żadnym określonym charakterze aż do 10 września generała Sosnkowskiego, pomimo jego natarczywych próśb, wręcz zdumiewa, oburza zaś powierzenie Dąb-Biernackiemu, skompromitowanemu doszczętnie jako dowódca i oficer w początkowym etapie kampanii, kluczowego stanowiska w kolejnej jej fazie. W bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, gdy jego chaotyczne dowodzenie doprowadziło do kryzysu, ponownie zbiegł z pola walki, dając dowód nie tylko braku kompetencji, ale i tchórzostwa. Podobnie rzecz miała się z generałem Fabrycym, który, zasłaniając się rzekomą chorobą, nie tylko porzucił swe wojska, ale i faktycznie oddał dowodzenie. Nic dziwnego, że obarczenie go funkcją koordynatora obrony na przedmościu rumuńskim wywołało niedowierzanie oficerów Sztabu Naczelnego Wodza, wprowadzonych nieco w wydarzenia na froncie. Zarzut zbytniej pobłażliwości, a właściwie nieumiejętności oceny ludzi, dotyczy także generała Stachiewicza, który, wiedząc o karygodnym, kwalifikującym się wręcz do rozpatrzenia przez sąd wojenny postępku generała Rómmla, powierzył mu kolejne zadanie, i to pierwszorzędnej wagi: dowodzenie Grupą Armii „Warszawa”.

Pewnego dnia skończyła się wojna, a zapanował pokój. Ponieważ jednak wszędzie latają rakiety postanowiono postawić na Obronę Terytorialną. W tym celu powołano Pełnomocnika Ministerstwa Obrony Narodowej do spraw budowy Obrony Terytorialnej. Pełnomocnik dowodził, że niezwykle istotne jest zwiększenie potencjału odstraszania polskiego wojska. Drugim celem ma być – jak podkreślał – uzyskanie zdolności operacyjnych do samodzielnego prowadzenia działań antykryzysowych, antydywersyjnych i antyterrorystycznych. W materiale informacyjnym zaś znalazł się trzeci cel, najważniejszy:

Trzecim celem powinno być wzmocnienie patriotycznych i chrześcijańskich fundamentów naszego systemu obronnego oraz sił zbrojnych tak, aby patriotyzm oraz wiara polskich żołnierzy były najlepszym gwarantem naszego bezpieczeństwa i umożliwiały skuteczną realizację programu budowy siły militarnej Polski.

Potencjał odstraszający modlących się żołnierzy Obrony Terytorialnej, na których czele stoi minister obrony narodowej Antoni Macierewicz i zwierzchnik sił zbrojnych Andrzej Duda (jeśli oczywiście konstytucja w tym punkcie** jeszcze obowiązuje) jest tak gigantyczny, że zaniepokojeni są nawet sojusznicy…

PS.
Konstytucja stanowi***, że na czas wojny prezydent Rzeczypospolitej, na wniosek Prezesa Rady Ministrów, mianuje Naczelnego Dowódcę Sił Zbrojnych. Kogo mianuje prezydent Andrzej Duda na wniosek premier Beaty Szydło skoro ostatnio aż pięciu generałów z Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych złożyło raporty o odejście z zawodowej służby wojskowej? Rąbka tajemnicy uchyla portal fronda:

Jak dodaje ministerstwo, w obecnej sytuacji – zwłaszcza prowadzonej przez Rosję wojny nowego typu – najlepszym rozwiązaniem jest budowa Wojsk Obrony Terytorialnej (WOT). Wojska te stanowiłyby dużą szansę ma szybką i skuteczniejszą odbudowę bezpieczeństwa militarnego naszego kraju, poprzez skuteczniejsze potencjału ekonomicznego, demograficznego i kulturowego.

I wszystko jasne!

* Paweł Wieczorkiewicz, ur. 1948, zm. 2009. Wybitny polski historyk, sowietolog, marynista. Zasłużony popularyzator historii. Profesor, pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego, wykładowca Akademii Humanistycznej w Pułtusku. Opublikował m.in. Historia wojen morskich. T. 1-2, (1995); Łańcuch śmierci: czystka w Armii Czerwonej 1937-1939, (2001); Historia polityczna Polski 1935-1945, (2005).

** Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej, art 134:
1. Prezydent Rzeczypospolitej jest najwyższym zwierzchnikiem Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
2. W czasie pokoju Prezydent Rzeczypospolitej sprawuje zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi za pośrednictwem Ministra Obrony Narodowej.

*** Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej, art 134:
4. Na czas wojny Prezydent Rzeczypospolitej, na wniosek Prezesa Rady Ministrów, mianuje Naczelnego Dowódcę Sił Zbrojnych. W tym samym trybie może on Naczelnego Dowódcę Sił Zbrojnych odwołać.