Nie jest dobrze. I nie chodzi o dobrą zmianę, bo to akurat dobrze, że jest i jest dobra. Chodzi o to, że niedobrze jest satyrykom i blogerom. Pierwszym, ponieważ od dłuższego czasu są o krok za politykami. Drugim, bo dotąd musieli trochę czasu poświęcić by wyszukać interesujący lub bulwersujący temat, a teraz nie muszą i muszą dokonywać ostrej selekcji. Mowa oczywiście o blogerach komentujących to co się w kraju dzieje.

Marszałek „Wyłączyłem panu mikrofon. I co mi pan zrobi?”

Można jednakowoż dostrzec już światełko w tunelu. Ponieważ każdy medal ma dwa końce, a kij dwie strony. Albo odwrotnie. Innymi słowy nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Bowiem dobra zmiana, choć niewątpliwie dobra, to znana i już od dawna szeroko opiewana. Wystarczy odkurzyć stare skecze, wierszyki dawno zapomniane, artykuły i komentarze, które coraz bardziej stają się aktualne.

Weekend, jak żadna inna pora tygodnia, sprzyja takim reminiscencjom, więc zamknijmy na chwilę oczy, nie tracąc jednak rzeczywistości z pola widzenia i cofnijmy się w czasie do czasów krótkiej odwilży spiętej lodem z obu krańców. Panie i panowie, oto lata pięćdziesiąte, a przed państwem Antoni Marianowicz!

Ułożyłem, proszę koleżeństwa, rejestr
tego, co jest pozytywne i co nie jest.
Ale choćbym nawet głową o mur tłukł i
choćbym lata siedział — rejestr wciąż ma luki.

Bo na przykład — weźmy — taka Mona Liza:
czy jest przeciw, proszę koleżeństwa, czy za?
Śmieje się — powiedzmy sobie — nieprzyjemnie.
Z czego? Trzeba to ustalić. Może ze mnie?

Jakieś rzeczki jej pływają koło głowy
i krajobraz — stwierdzić można — nietypowy.
Co wyrazić pragnął autor i dlaczego?
Trudno dzisiaj spytać o to da Vinciego.

Więc co robić? Znajomego mam artystę,
który mi zaproponował taki system:
— Piękno — tak powiada, choć to dziwne —
piękno — mówi — jest z pewnością pozytywne.

Pozytywne polne kwiaty, drzewa, słońce,
ptaszki — proszę koleżeństwa — śpiewające.
Śmiech dziewczęcy, pocałunki, srebrna fala,
wszystko to, co sercu mocniej bić pozwala…

Jak ja — proszę koleżeństwa piękno zmieszczę
i jak wciągnę do indeksu w mym rejestrze?
Ot, poplątał całą rzecz, widzicie sami,
lepiej nie mieć do czynienia z artystami!

Cytowane dotąd wiersze pochodzą z tomu „Plamy na słoneczku — wiersze, utwory estradowe, szopki, parodie, fraszki, humoreski, przekłady 1945-1956″, Warszawa, PIW 1957. Książka nie doczekała się dotąd wznowiona, więc zainteresowanym pozostaje wyłącznie drugi obieg.