Ostatnio p. premier Beata Szydło przyznała, że oboje z Mateuszem [Morawieckim] jesteśmy pomazańcami Jarosława Kaczyńskiego. Redaktor Tomasz Lis postanowił wykorzystać tę informację w swoim programie, przyznając, że co prawda nie słyszał dzwonu, ale dowie się skąd on.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że tak już się przyjęło, nie tylko w polityce, że gdy tylko ktoś zaczyna pleść androny albo kłamać, to nie używa pierwszej osoby liczby pojedynczej, lecz daje do zrozumienia, że imię jego legion. To zabieg mający za zadanie przekonanie słuchaczy, że mówiący nie jest sam, że za tym co mówi stoją inni, którzy w razie czego potwierdzą, więc to nie może być ani ściema, ani blef. Tylko pozornie wyłamuje się z tego p. premier Szydło gdy mówi „podjęłam decyzję”. W tym przypadku użycie liczby mnogiej nie miałoby najmniejszego sensu, ponieważ sugerowałoby, że p. premier z podjętą decyzją ma jakiś związek, a to byłaby nieprawda.

No więc Tomasz Lis przyznał, że Nie słyszeliśmy o pomazańcu bożym, ale pomazańcy Kaczyńskiego!? Co w tej sytuacji czynić wypada? Trzeba zajrzeć do słownika! — zakrzyknął redaktor. Podobnie zrobili swego czasu Indianie. Na koń! — krzyknęli i poszli piechotą. Analogia jest pełna, ponieważ red. Lis mówi o zaglądaniu do słownika, po czym zagląda do… encyklopedii. Ani chybi dlatego, że jeśli sięgnie się po niewłaściwe źródło, to nie znajdzie się w nim tego, czego się szuka. Dlatego nie wchodzi w rachubę — wydawać by się mogło oczywisty wybór — Słownik języka polskiego. Stoi w nim bowiem jak byk, że pomazaniec to «osoba, którą pomazano (namaszczono) na wysoką godność świecką lub kościelną». Taka definicja absolutnie nie nadaje się do redaktorskich celów. Na szczęście jest wolna encyklopedia, w której szybko znajdziemy to, co chcemy. Wystarczy pominąć ten składnik definicji, który jednoznacznie ogranicza zastosowanie. W tym przypadku chodzi o zawężenie do judaizmu i chrześcijaństwa. I voilà: pomazaniec — «z czasem przyjęło się nazywać pomazańcem osobę zapowiedzianą przez boga, która ma rozwiązać problem zła, grzechu, śmierci».

Po tym przydługim wstępie spróbujmy (sic!) przewidzieć najbliższą przyszłość. Nie jacyś wyimaginowani my, ale my, czyli Ty, drogi Czytelniku, i ja. Aby tego dokonać musimy wyobrazić sobie sytuację, która nie jest niczym wyjątkowym w ostatnim okresie. To z kolei wymaga spełnienia pewnych warunków. Ponieważ siebie znam, a Ciebie nie, więc przyjmijmy, że to ja mam znajomego prezesa. Ta znajomość pozwoliła mi objąć intratne stanowisko w państwowej spółce. Nie mam pojęcia o kierowaniu takim przedsiębiorstwem, nie znam się też na tym, czym się zajmuje. Mimo to założenie, że jestem kompletnym idiotą, jest kompletnie pozbawione podstaw. I to, wbrew pozorom, jest najważniejsza przesłanka wymagana przy próbie przewidzenia przyszłości, którą właśnie podjęliśmy.

Nie będąc idiotą zdaję sobie doskonale sprawę, że nie podołam obowiązkom i prędzej czy później wylecę z hukiem albo na wniosek, albo doprowadziwszy firmę do plajty.  Gdybym był fachowcem, menadżerem, biznesmenem, albo chociaż znał się na zarządzaniu, to nie byłoby problemu, bo bez trudu znalazłbym inną pracę. Ale wtedy nie potrzebowałbym protekcji prezesa. Niestety, nie jestem i wiem, że jak mnie wywalą, to moja kariera skończy się raz na zawsze, bo nikt mnie nigdzie na tak eksponowanym stanowisku nie zatrudni i nawet znajomość z prezesem nie pomoże.

Co w zaistniałej sytuacji powinienem zrobić? Ano maksymalnie wykorzystać okazję i wyciągnąć dla siebie ile się da. Co to oznacza dla firmy? Że jej los obchodzi mnie mniej niż zeszłoroczny śnieg. Jeśli więc ktoś zaproponuje mi godziwą gratyfikację za podpisanie wielomilionowego kontraktu czy zamówienia, to nie zawaham się ani chwili. Jeśli nie zawiodę zaufania protektora, to włos mi z głowy nie spadnie. Przecież uczciwy nie musi się niczego bać.

Na szczęście jest to sytuacja czysto teoretyczna. Nikt przecież niekompetentnymi ludźmi nie obsadza żadnych stanowisk.

PS.
Nie tylko nie słyszeliśmy o pomazańcu bożym, ale także nie widzieliśmy żadnych nitek ani drucików zawieszonych na tak zwanym krzyżaku. Bo owszem, marionetka to lalka poruszana za ich pomocą, ale także «człowiek pozostający całkowicie pod czyimś wpływem lub na czyichś usługach» Jak to możliwe, że wzięty redaktor nie wie, że definicji słów szuka się w słowniku, a nie w encyklopedii?