Wezwanie pierwsze:
Normalizacja życia oto najpilniejsze zadanie. […] Nie będzie to możliwe bez atmosfery spokoju społecznego, bez konstruktywnego współdziałania wszystkich świadomych swej patriotycznej odpowiedzialności sił. Rząd wywiązać się pragnie z podjętych zobowiązań. Są one w stosunku do realnych możliwości ogromne. Wymagają przede wszystkim spokoju i pracy. Dlatego też zwracam się z tej wysokiej trybuny do związków zawodowych, do wszystkich ludzi pracy z apelem, z wezwaniem do zaniechania wszelkich akcji strajkowych. Zwracam się w tym momencie o trzy pracowite miesiące, 90 spokojnych dni.

Wezwanie drugie:
Nie proszę was dziś o sto dni spokoju, bo nie o spokój tu chodzi, a możliwość współpracy w najważniejszych dla Polski sprawach. Właśnie dlatego proszę dziś wszystkich tu obecnych, a szczególnie opozycję, o sto dni współpracy. Ciachałabym wierzyć, że szczególnie w takich sprawach jak obrona narodowa, bezpieczeństwo energetyczne i przyszłość polskiego węgla uda się zbudować w tej sali porozumienie.

Wezwanie trzecie:
Chciałem zwrócić się do przywódców wszystkich partii parlamentarnych i liczących się partii pozaparlamentarnych o to, żebyśmy wspólnie postanowili, że w tej sytuacji, która ukształtowała się w Europie i na Zachodzie, i na Wschodzie, ale także w Polsce, nie będziemy prowadzili, przynajmniej do momentu, w którym zakończy się wizyta Ojca Świętego w Polsce, ostrych walk politycznych, nie będziemy wynosić naszych sporów na zewnątrz.