Spory kraj na środku Europy. Dziwny kraj. Kraj, którego mieszkańcy z pietyzmem celebrują rocznice klęsk, pogromów i katastrof. Nie potrafią cieszyć się osiągnięciami i sukcesami jeśli jakimś cudem coś się im uda. Pomyślność nazywają klęską, heroizm zdradą, zaś brawurę i zwykłą głupotę bohaterstwem. Przeglądając pożółkłe karty historii można bez trudu dostrzec, że tym gorzej się mieli, im gorliwiej oddawali się w opiekę panu swemu w Watykanie. Bo choć to imperium boskie opiera się na fikcji, to wpływy ma boleśnie, a często krwawo realne. Dla Zygmunta III ważniejsze było w co wierzą Rosjanie, czyli poszerzenie sfery wpływów Rzymu, niż interes kraju, w którym miłościwie panował za zgodą biskupa.
Jeśli wszystko uważa się za porażkę, nikomu się nie wierzy, to trudno oczekiwać, żeby nieszczęść nie ściągać, skoro się je bezustannie prowokuje. Przy czym nigdy nie jest tak, że winny jest ten, kto wsadził łapę do ognia lub palec między drzwi. Co to to nie. Winni są wszyscy, ale nie ci, którzy bezpośrednio w ten czy inny sposób do nieszczęścia doprowadzili.
Cały wpis